Forum Anasayfası Forum Anasayfası > Eğitim / Öğretim / Gelişim > Yabancı Dil
  Yeni Mesajlar Yeni Mesajlar RSS - İngilizce Hikayeler - Türkçe Tercümeli
  SSS SSS  Forumu Ara   Kayıt Ol Kayıt Ol  Giriş Giriş

İngilizce Hikayeler - Türkçe Tercümeli

 Yanıt Yaz Yanıt Yaz
Yazar
Mesaj
  Konu Arama Konu Arama  Konu Seçenekleri Konu Seçenekleri
Mountain24 Açılır Kutu Gör
Üye
Üye


Kayıt Tarihi: 16 Nis 2010
Konum: Bursa
Durum: Aktif Değil
Puanlar: 30
Mesaj Seçenekleri Mesaj Seçenekleri   Teşekkürler (0) Teşekkürler(0)   Alıntı Mountain24 Alıntı  Yanıt YazCevapla Mesajın Direkt Linki Konu: İngilizce Hikayeler - Türkçe Tercümeli
    Gönderim Zamanı: 08 Ağu 2010 Saat 16:59

THE KING WHO IS INTERESTED IN ASTRONOMY

 
Many years ago there was a king who was interested in astronomy. He spent most of his time in the observatory which was built near his palace. He wanted to have all the books that were written about the sky, stars, space and astronomy so far and all the maps drown about them in his library. He invited astrologists and astronomers from other countries to his palace and took a share in their discussions about the evolution stages of the world until that time, the adventures of mankind on earth, whether there was an intelligent life on other planets or not and they tried to find out the answers of such kind of subjects.

One day he heard that a Persian man who was called Ebu Salip Efendi invented a kind of telescope and thanks to it he had discovered lots of new stars. The king called for his vizier by his side and said to him ‘I want to know what the new discovered stars look like and every detail about them. I want an ambassador to go to Persia and I want him to invite Ebu Salip Efendi to my palace as my guest’.

After many days and weeks Ebu Salip Efendi who thought the conditions which were written on the letter which was sent to him by the king with the ambassador were favourable, got permission from the Persian shah and set off his journey to the palace. The king welcomed his guest at the entrance of his palace. Then they started talking about the stars which were discovered by his guest and as they continued their conversation the king became more and more curious about the things which his guest was telling him. When the king heard that his name was given to the biggest star which was discovered by Ebu Salip in his honour, he became very excited and was really delighted that he wanted his guest to make a similar telescope for him as soon as possible. The next day they went to the observatory which was next to the palace. Ebu Salip Efendi told the king that the equipments they had were not qualified and the observatory was not big enough for the telescope. He wanted permission to build a bigger observatory from the king. After getting permission, he started the building of the new observatory on a slope of a mountain which was far away from the palace and moved to a village near it.

It took so long to build the observatory and so much money was spent on it that there was no money left in the state treasury. As a result of this, the king wanted his taxmen to collect the taxes belonging to four or five years’ later from the people who lived in that country. Unfortunately the people had lots of difficulties because they had given all their money for the building of the observatory so that they were desperate. And they started fighting with the taxmen but the king could not understand that he was mistaken so that he did not care about the people who tried to advise him of his mistake. He could not realize his false step because of his curiosity about the newly discovered stars and the biggest star which his name was given to. He could not think of anything accept them. He started listening to the meetings which were held in the palace about the stars, space and astronomy much more carefully and Ebu Salip Efendi sometimes attended those meetings.

One day in summer the king and his two men changed their clothes and wore ordinary clothes which were worn by merchants in his kingdom and went to the village where Ebu Salip started living. The owner of the village was a kind hearted, honest and brave man. He was about thirty years old. He invited the king and his two men to his house. They ate different kinds of meals and drank some buttermilk and after that they started talking about ordinary daily things and then the conversation turned to stars and space. The king who was dressed up like a merchant started talking about the first man on the earth and ended up his speech by giving information about all the secrets of earth. He said that the space was infinite and there were countless planets and stars in it and he added that owing to the new observatory which was being built thanks to the great king and the telescope which was really reformed lots of unknown planets and stars were going to be discovered. In addition he said that humanity owed thanks to the king.

The owner of the village who was listening to the king who was dressed up like a merchant quietly and then he said ‘Why should the humanity owe him thanks? We must think about where the money which is spent for the building of the observatory comes from. It is not fair to get lots of taxes from the people who are hard up and it is not legal and this is cruelty. When new stars are discovered will it be useful for the poor? Will they eat the new discovered stars to get rid of their hunger? And everybody knows that Ebu Salip spends one tenth of the money for the building and buys lots of birds with the remaining of it’.

These words were so irritating that when the king heard them he stood up with anger. When his men saw him standing up they stood up as well holding their swords and taking them out of their spear carriers as well. They were ready to attack the owner of the village because it was obligatory to kill this indiscreet and rude man. The man’s speech affected the king deeply that’s why the white part of his eyes disappeared because of hatred and anger.

After he got rid of the shock he cries out to the man, ‘How dare you speak about the king this way? It is the duty of every citizen to pay tax for his country. If everybody says I don’t care who will find out the secrets of the universe?’

The owner of the village who was sitting on a cushion answered back:

‘Everybody should pay tax in accordance with their income. It is not fair to get this much tax from those poor people and they gave all their money in tax. Ok! I know that the people who try to find out the secrets of the universe serve mankind a lot but they can not get the results of their discoveries in less than two years time. As the scientific researches and technical achievements progressed, those secrets will be discovered day by day. May be centuries are required for this. I mean more time is needed for it’.

The things he said were very logical so that the king became so silent and calmed down. Then he asked if one tenth of the money was being spent for the observatory how could the remaining be spent on birds.

The owner of the village replied, ‘On the last day of each month lots of gunny bags full of birds are being sent the Persian shah. The king could not speak any more. He greeted the owner of the village with his head and went out. He and his men hopped on their horses and set off speedily to the capital city. They learned that everything which was claimed by the owner of the village was true. Thanks to the plan which was made cleverly by the king, on the last day of the month they found out bags full of gold which was prepared to be sent to the Persian shah. All the criminals were captured. It was understood that Ebu Salip Efendi was a liar and he did not know how to make a telescope and anything about stars and that he had not discovered any stars and also all the things that he mentioned in the meeting were made up and memorized by him. Ebu Salip sold all his possessions in his country and gave all his money to the king in order to be forgiven by him. The king forgave him and let him survive in one condition. He was going to be followed by the king men until he died. All the money taken from Ebu Salip and gold coins which were found out the last day of the month were handed out to the people. They were so pleased.

The king and his men continued visiting the owner of the village and staying in his house dressed up like ordinary people. During these visitations neither the king who was dressed up like a merchant told the owner of the village that he was the king, nor the owner of the village told the king that he understood that he was the king at first sight. They swapped information all the time and the king stopped thinking about the planets and the stars. Moreover, he started taking care of his people.

Written by: Serdar Yıldırım

 

 

GÖKBİLİMİNE MERAKLI PADİŞAH

 

Bundan yıllarca önce gökbilimine meraklı bir padişah yaşarmış. Vaktinin çoğunu sarayın yanına inşa ettirdiği gözlemevinde geçirirmiş. O zamana kadar gökyüzü, yıldızlar, uzay, astronomi hakkında yazılmış ne kadar kitap, çizilmiş ne kadar harita varsa bunları mutlaka kitaplığında bulundurmak istermiş. Başka ülkelerin müneccimlerini, astronomlarını sarayında toplar, aralarında yaptıkları tartışmalara kendisi de katılırmış. Dünyanın varoluşundan yaşadıkları zamana kadar geçirdiği evreler, insanın dünyadaki macerası, gezegenlerde hayat olup olmadığı gibi pek çok soruya cevap ararlarmış.

Günlerden bir gün, Acemistan sarayındaki Ebu Salip Efendi’nin bir çeşit teleskop icat ettiği ve bununla birçok yeni yıldız keşfettiği haberi duyulur. Padişah vezirini huzura çağırır:

“ Bu yeni keşfedilen yıldızların biçimleri,durumları neymiş bilmek isteriz. Tez Acem sarayına elçi gitsin. Ebu Salip Efendi buyursun gelsin, misafirimiz olsun. “ diye emretmiş.

Aradan günler, haftalar geçmiş. Padişahın elçi aracılığıyla gönderdiği mektuptaki şartları olumlu bulan Ebu Salip Efendi, Acem Şahı’ndan izin almış, yola çıkmış. Gökbilimine meraklı padişah konuğunu sarayın kapısında karşılamış. Sarayda Ebu Salip Efendi’nin keşfettiği yıldızlar hakkında anlattıkları padişahı çok meraklandırmış. Yıldızların en büyüğüne kendi adının verildiğini duyan padişah, heyecandan yerinde duramaz olmuş. Bir an önce teleskopun bir eşini de burada yapmasını istemiş. Ertesi gün, sarayın yanındaki gözlemevine gitmişler. Ebu Salip Efendi, malzemeleri yetersiz, gözlemevini de küçük bulmuş. Daha büyük bir gözlemevi yaptırmak istemiş. Padişahtan gerekli izni alan Ebu Salip Efendi, saraydan oldukça uzakta bulunan bir dağın yamacında yeni gözlemevinin inşaatını başlatmış. Kendisi de yakındaki bir köye yerleşmiş.

Gözlemevinin yapımı aylarca sürmüş. Harcanan para tahminlerin çok üstüne çıkmış. Devlet hazinesinde para kalmamış. Padişah halkından dört beş sene sonrasının vergilerini istemeye başlamış. Halk büyük sıkıntılar içinde kalmış. Ellerindeki avuçlarındaki son kuruşlarını gözlemevinin yapımı için veren halk çaresizlik içine düşmüş. Vergi tahsildarları ile aralarında çatışmalar çıkmış. Padişah, gaflet uykusundan uyanamamış.Yapılan uyarıları umursamaz görünmüş.Yeni keşfedilen yıldızların ve adının verildiği büyük yıldızın saçmakta olduğu ışık gözlerini kamaştırmış. Sarayında yapılan ara sıra Ebu Salip Efendi’nin de katıldığı konusu uzay, yıldızlar, astronomi…olan toplantıları daha bir can kulağı ile dinler olmuş.

Yaz günlerinden birinde, padişah iki adamı ile birlikte kıyafet değiştirerek bir köye gitmiş. Köyün sahibi; otuz yaşlarında, dürüst, iyi kalpli, mert bir adammış. Padişah ve iki adamını evine davet etmiş. Yemekler yenmiş, ayranlar içilmiş, koyu sohbet başlamış. Söz, sağdan soldan derken, dönmüş, dolaşmış, yıldızlara, uzaya gelmiş dayanmış. Tüccar kılığındaki padişah, ilk insanın yeryüzünde görünmesinden tutmuş, dünyanın gizli kalmış bütün sırlarını anlatmış. Uzayın sonsuz bir boşluk olduğunu, bu sonsuz boşlukta sayılamayacak kadar gezegen ve yıldızın bulunduğunu söylemiş. Yüce padişahın yaptırmakta olduğu gözlemevi ve son derece geliştirilmiş teleskop sayesinde adı sanı bilinmeyen pek çok gezegen ve yıldızın keşfedileceğinden bahsetmiş. Padişahlarına insanlığın şükran borçlu olduğunu belirtmiş.

Tüccar kılığındaki padişahın anlattıklarını sessizce dinlemekte olan köyün sahibi:

“ İnsanlık padişahımıza neden şükran borçlu olsun? Gözlemevinin yapımı için, teleskop yapımı için harcanan paralar nereden bulunuyor diye düşünmek gerekir.Zaten zar zor geçinen halktan alınan vergileri olabildiğince arttırmak, üstelik dört beş sene sonrasının vergilerini zorla almaya çalışmak hangi kanunda vardır? Bunun adı zorbalık değil de nedir? Fakir fukaranın karnı mı doyacak sanki yıldız keşfetmekle? Ebu Salip o toplanan paraların birini taşa, on birini kuşa çevirirmiş...” demiş.

Bu sözler yenilir yutulur gibi değilmiş. Tüccar kılığındaki padişah, oturduğu yerden hırsla ayağa fırlamış. Yanındaki iki adamı da yerlerinden kalkmışlar, elleri kılıçlarında, kılıçları kınlarından yarı yarıya sıyrılmış vaziyette, tetikte beklemişler. Şu haddini bilmez bu pervasızlığının hesabını canıyla ödemeliymiş. Köyün sahibinin söyledikleri, tüccar kılığındaki padişahın beyninde balyoz gibi patlamış. Gözlerinin beyazı kaybolmuş:

“Yüce padişah hakkında nasıl böyle konuşursun? Devlete vergi vermek vatandaşlık görevidir. Herkes bana ne derse uzayın sırlarını kim çözecek?..” demiş.

Köyün sahibi yer minderinde oturur vaziyette:

“ Devlete vergi vermek, fakat kazancına göre. Bir devrin insanına bu kadar yüklenilmez. Eldeki avuçtaki son kuruşu almak günahtır. Tamam, uzayın sırlarının çözülmesi için uğraş verenler insanlığa büyük bir hizmet etmiş olurlar. Fakat bu çözüm birkaç yılda gerçekleşmez. Bilim ve fen ilerledikçe hepsi birer birer çözülecektir. Bunun için belki de yüzyıllar geçmesi gerektir. Zamana ihtiyaç vardır. “ demiş.

Köyün sahibinin sözleri mantığa son derece uygunmuş. Padişah durgunlaşmış.

“ Toplanan paraların birisi gözlemevi için harcanıyorsa, on biri kuşa nasıl çevriliyor?..”

“ Her ayın son günü çuvallar dolusu kuş arabalar içinde Acem Şahı’na gönderilirmiş…”

Padişah başka söz söylememiş. Bir baş işaretiyle karşısındakini selamlayıp dışarıya çıkmış. İki adamıyla birlikte atlarına binmişler. Başkente doğru hızla uzaklaşmışlar. Köyün sahibinin iddia ettikleri doğru çıkar. Padişahın ustaca hazırlanmış planı sayesinde, ayın son günü, Acem Şahı’na gönderilmek istenen arabalar içinde çuvallar dolusu altın para ele geçirilmiş. Suçlular yakalanmış. Ebu Salip Efendi’nin büyük bir palavracı olduğu, teleskop yapımından anlamadığı, yıldız mıldız keşfetmediği ortaya çıkmış. Toplantılarda anlattıklarının hepsini ezberlemiş olduğu açıklanmış. Ebu Salip, memleketindeki bütün malını mülkünü sattırarak ele geçen parayı padişaha vermiş. Böylelikle canı bağışlanmış. Fakat ömrünün sonuna kadar gözetim altında kalacakmış. Oldukça yüklü bir miktar olan bu paralar ile ayın son günü ele geçirilen altın paralar eski sahiplerine, yani halka geri verilmiş. Acılar hafifletilmiş..

Su gibi akıp gidenin adı zamanmış. Zaman içinde padişah ile iki adamı kıyafet değiştirerek sık sık köy ağasının evinde misafir kalmaya başlamışlar. Bu görüşmeler süresince, ne tüccar kılığındaki padişah köy ağasına kendisinin padişah olduğunu söylemiş, ne de köy ağası, tüccarın padişah olduğunu ilk günden beri bildiğini ona hissettirmiş. Yıllarca hemen her konuda bilgi alışverişinde bulunmuşlar. Köy ağasının daima halk için, halktan yana olan istek ve düşünceleri ön plana alınmış. Bu istek ve düşünceleri uygulamak genelde çok basitmiş. Gezegenleri ve yıldızları bir tarafa bırakan padişah, sadece “ halkının mutluluğu “ için çalışmış.

Yazan: Serdar Yıldırım

 



Düzenleyen Mountain24 - 03 Oca 2011 Saat 11:08
Yukarı Dön
Mountain24 Açılır Kutu Gör
Üye
Üye


Kayıt Tarihi: 16 Nis 2010
Konum: Bursa
Durum: Aktif Değil
Puanlar: 30
Mesaj Seçenekleri Mesaj Seçenekleri   Teşekkürler (0) Teşekkürler(0)   Alıntı Mountain24 Alıntı  Yanıt YazCevapla Mesajın Direkt Linki Gönderim Zamanı: 08 Ağu 2010 Saat 17:05
 
 
THE LITTLE WHALE AND SHARKS

The little whale whose mother was killed by whale hunters was swimming in the Atlantic Ocean. Whilst swimming, he was surrounded by a group of sharks that included about twenty members. The leader of the sharks came nearer to the little whale and said ‘ I know you and I can understand how you feel little whale. Being unhappy won’t help you. You can’t get anything living unhappily. People killed your mother. You must get your revenge. You mustn’t swim around doing nothing. We are your friends and we can teach you how to kill people so that you can kill them cruelly and get your revenge. In the near future people will get to know you and they will be afraid of this cruel whale.’

‘Did people eat my mother?’ asked the little whale.

‘Yes, my little friend they did. People are so cruel. They kill all the living things in the world wildly and also they are really cruel to each other as well. I have seen lots of people fighting with each other on the ships. My grandfather used to say that they were also fighting on the land and the one who beats the other one was becoming a hero.’ answered the leader of the sharks.

‘It means that people are really bad creature, aren’t they? asked the little whale.

‘Yes, they really are.’ said the shark.

‘If they are so, I am going to punish all of them and the ones that killed my mother and made me cry for a long time but I don’t know how to do this.’ the little whale said.

‘You can learn it. Come on honey, follow me. Let’s go my dear friends. Deep waters are waiting for us.’ said the shark.

The sharks taught the little whale all the techniques about how to kill people and it took them one month to do this. Their aim was to send the little whale to the beaches where a lot of people swam and to make him kill all the people who were swimming around.

Little whale was sure of himself. He was definitely confident that he was able to kill people and he always told the sharks he wanted to kill all the people and pull them to pieces. However, the leader of the sharks thought it was necessary to test the little whale if he really learned how to kill that before sending him to the beach to kill people. So five of the sharks started to look for a person swimming around alone and away from the other people who were doing different activities on the beach. After a short time they realized that there was a little boy swimming alone near the lighthouse. This little boy was going to be their first victim. They didn’t want to go closer to the child as they didn’t want him to be scared. They turned back quickly and showed the little whale his first victim so that the little whale started to swim towards the little boy. The sharks thought that the little boy must be a professional swimmer as the sea was very deep around the lighthouse otherwise he couldn’t swim there because most of the people were afraid of it. At first the little whale took his head out of the sea and then his body and tail appeared. The child realized the whale immediately. The whale took a deep breathe and dived into the sea. Although it was just a baby whale, it was four metres long. It was impossible for the little boy to swim towards the beach because the whale could swim much faster than him so that it could catch him before reaching the beach. He started swimming parallel to the beach but the whale came closer and closer and then the whale started swimming next to him and after a while it suddenly opened its mouth and then closed it. Then it turned back and swam towards the sharks.

When he came near them:

‘ I completed my mission. I killed the child.’ he said.

‘ Did you pull him to pieces?’, asked the leader of the sharks.

‘ No, I didn’t pull him to pieces’, said the little whale.

‘ Didn’t you? What did you do, then?’ asked the shark.

‘ I swallowed him.’ replied the whale.

‘Swallowed?’ asked the shark.

‘ Yes, I did. The child is in my stomach now.’ said the whale.

‘ No matter what you did. As a result you killed him. I really appreciate what you did and I want to congratulate you. We are going somewhere far away tomorrow to attend a meeting so that we won’t be here for a few days. I want you to go to the beach and kill as may people as possible. You can either pull them to pieces or swallow them. You must swim around all the beaches and kill all the people you come across. Do not pity on them.’ said the leader of the sharks.

After a few days the sharks came back and found the little whale swimming around happily. The little whale told them that he had killed twenty people cruelly and people had been afraid of swimming in the sea since than because they were scared to death and next he boasted them all the people were afraid of him. All the sharks became very pleased when they heard that.

The next day one of the sharks saw the boy whom the whale pretended as if he swallowed the other day on the beach near the lighthouse. He went directly beside their leader and told what he had seen so that the leader got furious. He went beside the little whale angrily.

‘You told us that you had swallowed that little boy but we saw him on the beach and he was alive. Nothing has happened to him. He looks so healthy. Are you making fun of us?’ he said.

The whale realized that he was being surrounded by the sharks that seemed very angry.

‘Yes, I swallowed him but I couldn’t digest him so I had to vomit him because he started kicking my stomach.’ replied the little whale.

‘Shut up, you liar! you didn’t swallow him and you didn’t attack other people swimming around. They were all lies. You also told us that people couldn’t come to the beach as they were afraid of you but you see all the beaches are full of people and they don’t care about you. All the things that you told us were lies. If you can’t kill them, I will…… said the leader of the sharks. And he couldn’t finish his sentence.

‘What will you do? I got bored of you all. Get out of my sight!’ said the whale angrily and then hit the leader with his head so strongly that it went down the depths of the sea and then he started to swim very fast towards the beach. It was too late to turn back and the sharks were swimming just behind him and they were so close. If they caught him they would pull him to pieces.

Little whale reached the beach hardly. It struggled and kicked about while lying on its back for a while and it could manage to move a bit on the beach. When he got weak he let his head on the hot sand. The child recognized the whale and ran beside him.

‘What is happening little whale? You must be in the sea not on the beach!’ said the little boy.

‘Thanks God. Is it you little boy? Sorry I can’t remember your name.2 said the little whale.

‘My name is Mark. I am OK! What are you doing on the beach?’ asked the little boy.

‘My name is Sili. We met a few days ago, didn’t we?’ asked the little whale.

‘Yes, I do. We swam next to each other for a while. When you opened your big mouth I got so frightened because I thought that you were going to eat me but I was wrong. You just opened your mouth widely and then closed it and swam away. I couldn’t understand why you did like that.’ said the little boy.

‘ Did you really think that I was going to eat you. That was just a joke. I am so sorry that I made you frightened. Please forgive me for my behaviour’ said the whale.

‘ OK! I do forgive you. Would you please tell me what is going on now? What is the reason for your being here on the beach instead of swimming in the sea?’ asked the little boy.

Little told him everything.

‘As you see my friend all the sharks are chasing me all around and I can not fight them alone because there are twenty sharks that want to kill me. That is why I am here.’ said the whale.

‘Why didn’t you swim away when the sharks went far away for the meeting? You should have asked for help from the other whales.’ said the little boy.

‘If I had swum away, the sharks would catch me easily. I would have no chance to survive because all the sharks in the sea would start looking for me in order to kill me. I wouldn’t have asked for help from other whales because that would cause a cruel war between all the sharks and whales living in the sea. as a result a lot of whales and sharks would die just because of me. I might have died in that war. But now only I am dying and none of the whales is in danger. It is not the end of the world if I die. The world is like a drop in the space and I am not even like a drop in the ocean’ explained the whale.

‘If your mother hadn’t died, the sharks wouldn’t have tried to kill you. You wouldn’t be here and running away from them.’ said the boy.

‘ That is true but people are responsible from my mother’s death. They killed her. What is more I can’t understand the reason why they killed my mother. She didn’t hurt them. Why do you think they killed her, Mark?’ asked the little whale.

‘To earn some money. Some people kill animals to earn some money. They don’t care about what would happen to the babies of those animals that they kill. How can those babies survive without their mothers? They won’t give harm to a child whose mother or father died. Because they respect that child and pity on him. A child whose mother or father died when he was small can understand you very well. I promise you I will never give harm anything on earth.’ promised the child.

‘ I love you, Mark’ said the little whale.

‘ I love you, too Sili’ replied the little boy.

Written by: Serdar Yıldırım

 

 

YAVRU BALİNA İLE KÖPEKBALIKLARI

Annesi balina avcıları tarafından öldürülen yavru balina Atlas Okyanusu’nda yüzerken etrafını yirmi kadar köpekbalığı sardı. Başkan köpekbalığı yavru balinanın yanına gelerek: “ Seni tanıyorum ve durumunu çok iyi anlıyorum yavru balina. Ama üzülmekle eline bir şey geçmez. Anneni insanlar öldürdü. Sen bunu onların yanına bırakmamalısın. Annenin intikamını almalısın. Biz senin dostunuz. Sana öldürmeyi öğretip, insanların üstüne salacağız. Çok yakında insanlar yavru balinayı tanıyıp, ondan korkacaklar “ dedi.

Annemi yerler mi insanlar? “ diye sordu yavru balina.

Yerler yavrum. İnsanlar acımasızdır. Onlar dünyadaki tüm canlıları acımasızca öldürürler. Hoş, insanlar birbirlerine karşı da acımasızdır. Ben buralarda çok gördüm gemiler içinde savaşan insanları. Dedem insanların toprak üstünde de savaştıklarını söylerdi. Savaşı kazanan kahraman olurmuş. “

“ İnsanlar kötü yaratık desene? “

Hem de çok kötü yaratık. “

O zaman beni annesiz rakan, bana günlerce gözyaşı döktüren insanları cezalandıracağım, ama bunu nasıl yapacağımı bilemiyorum. “

“ Öğrenirsen bilirsin. Haydi, yavrucuk peşimden gel. Siz de peşimden gelin köpek kardeşlerim. Derinlikler bizi bekliyor. “

Aradan bir ay geçti. Bu sürede köpekbalıkları bildikleri öldürme yöntemlerini yavru balinaya öğrettiler. Hedef, insanların toplu halde yüzdükleri plajlar olacaktı. Plajlar, insan kanına boyanacaktı. Yavru balina, öldürürüm, parçalarım, diyordu ama onu plaja salmadan önce bir deneme yapmalıydı. Bakalım öldürebilecek miydi? Beş köpekbalığı yalnız yüzen insan aramaya başladı. Deniz fenerinin yakınında bir çocuk yüzüyordu. İlk kurban o olacaktı. Köpekbalıkları sahilden uzak kaldılar. Çocuğu ürkütmek istemiyorlardı. Yavru balina hızla çocuğa doğru yüzmeye başladı. Fenerin oralar derin demişti köpekbalıkları, çocuk demek ki, usta yüzücüydü. Yoksa onun ne işi vardı böyle derin yerde. Yavru balina kafasını suyun üstüne çıkardı, daha sonra gövdesi ve kuyruğu göründü. Çocuk, yavru balinayı hemen fark etti. Derin bir nefes alıp suya daldı. Balina yavruydu ama dört metre boyundaydı. Sahile doğru yüzmeye kalksa bunu başaramazdı, çünkü yavru balina ondan çok daha hızlıydı. Yetişmesi an meselesiydi. Bundan dolayı çocuk sahile paralel yüzüyordu. Yavru balina çocuğa yetişti, bir süre onunla yan yana yüzdü ve aniden dönerek ağzını açıp kapadı. Yavru balina köpekbalıklarının yanına döndüğünde:

Görevimi başardım. Çocuğun işi tamam “ dedi.

Çocuğu parçaladın mı? “ diye sordu, başkan köpekbalığı.

Hayır, parçalamadım “ dedi yavru balina.

Parçalamadın mı? O zaman ne yaptın? “

Çocuğu yuttum. “

Yuttun mu? “

Evet, yuttum…Çocuk şimdi midemde. “

Öyle veya böyle, çocuğu öldürmüşsün işte. Seni kutlarım yavru balina. Biz yarın uzaklara gidip bir toplantıya katılacağız. Birkaç gün yokuz. Sen şu ilerdeki plaja git, yakaladığını ister parçala, ister yut. Sıradan bütün plajları dolaş. İnsanlara acıma yok. “

Köpekbalıkları döndüğünde yavru balinayı buldular. Yavru balina yirmi insanı acımadan öldürdüğünü, insanların plajlara çıkamadığını, etrafa korku saldığını söyledi. Köpekbalıkları bu habere çok sevindiler. Ertesi gün bir köpekbalığı deniz fenerinin yakınındaki sahilde yavru balinanın yuttum dediği çocuğu gördü. Başkanı bularak durumu anlattı. Başkan, bunun üzerine çok sinirlendi. Nefretle yavru balinanın üstüne gitti:

Hani yutmuştun o çocuğu, bak fenerin oradaymış. Sen bizimle dalga mı geçiyorsun? “ Köpekbalıklarının etrafını sardığını gören yavru balina:

Şey, yutmuştum ama hazmedemedim, kusuverdim. Çocuk midemi tekmelemişti. “

Sus, yalancı seni, çocuğu yutmadın, plajlara saldırmadın, bütün plajlar dolu. Hani plajlara kimse çıkamıyordu, hani etrafa korku salmıştın. Yalan, hepsi yalan. Madem öldüremiyorsun, ölürsün. Şimdi seni…”

Başkan köpekbalığı sözlerini tamamlayamadı, çünkü yavru balina:

Beni ne yaparsın? Sıktın artık, çekil önümden “ dedikten sonra, ona sert bir kafa vurarak denizin derinliklerine yolladı.

Yavru balinanın önü açılmıştı. Gücünün yettiği kadar hızlı yüzmeye başladı. Karşısı sahildi. Artık geriye dönüş yoktu. Peşinde sürüyle köpekbalığı vardı. Yakalarlarsa parçalarlardı. Yavru balina kendini sahile zor attı. Debelendi kumun üstünde biraz daha, biraz daha ilerledi. Gücü tükenince başını sıcacık kumun üstüne bıraktı. Çocuk yavru balinayı tanımıştı. Onun yanına geldi:

Ne oluyor, yavru balina? Neden sahile çıktın? “

“ Oh, sen miydin? Nasılsın çocuk? Adın neydi senin? “

Benim adım Mark. İyiyim de burada ne işin var? “

Benim adım de Sili. Geçenlerde tanışmıştık, hatırladın mı? “

Hatırladım. Bir süre yan yana yüzmüştük, sonra sen gitmiştin. Üstüme gelirken beni yiyeceksin sanıp korkmuştum.”

Kim? Ben mi seni yiyecektim? O bir şakaydı. Seni korkuttuğum için özür dilerim. Beni affet.”

Affettim gitti. Anlat bakalım Sili, neler oluyor? Neden denizde değil de buradasın? “

Yavru balina olanları anlattıktan sonra:

Ya, işte böyle Mark, köpekbalıkları peşimde, sayıları yirmiden fazla. Onlarla yalnız başıma çarpışamam. Acı gerçek ama benim için böylesi daha iyi olacak. “

Köpekbalıkları toplantıya gittiğinde kaçıp gitseydin uzaklara veya balinalardan yardım isteseydin? “

Kaçsam kısa zamanda yakalanırdım. Kurtuluşu yoktu. Okyanustaki bütün köpekbalıkları peşime düşerdi. Balinalardan yardım isteyemezdim, çünkü bu korkunç bir savaşın başlangıcı olurdu. Yüzlerce balina ve köpekbalığı birbirine girerdi. Arada belki ben de ölürdüm. Oysa şimdi sadece ben ölüyorum, hiçbir balinayı tehlikeye atmıyorum. Bir benim için başkalarının keyfini kaçıramam. Sili ölürse kıyamet kopmaz. Hayat devam eder. Dünya uzayda nokta kadar, fakat Sili dünyada nokta kadar bile değil. “

Annen yaşasaydı köpekbalıkları sana sokulamazdı. Bu duruma düşmezdin. “

Onun orası öyle de annemi insanlar öldürdü. Asıl suçlu annemi öldüren insanlar. Mark, sence insanlar annemi neden öldürdü? “

Kazanç uğruna. Bazıları kendileri kazansın diye can alıyorlar. Öldürürken düşünmezler ki, balinanın yavrusu ne olacak? Yavru annesiz ne yapacak? Örneğin; annesiz, babasız bir çocuk ne olur, ne yapar, nasıl yaşar? Çocukken bunu düşünen biri büyüdüğünde diğer canlıların hayatına saygı duyar, onlara zarar vermez. Tanrı şahidimdir ki, ben insan olsun, diğer canlı varlıklar olsun hiçbirine zarar vermeyeceğim. Yemin ediyorum. “

Seni seviyorum, Mark.”

“ Ben de seni seviyorum, Sili. “

 

SON

Yazan: Serdar Yıldırım

 

 

 

 

 

 

 



Düzenleyen Mountain24 - 03 Oca 2011 Saat 11:06
Yukarı Dön
Mountain24 Açılır Kutu Gör
Üye
Üye


Kayıt Tarihi: 16 Nis 2010
Konum: Bursa
Durum: Aktif Değil
Puanlar: 30
Mesaj Seçenekleri Mesaj Seçenekleri   Teşekkürler (0) Teşekkürler(0)   Alıntı Mountain24 Alıntı  Yanıt YazCevapla Mesajın Direkt Linki Gönderim Zamanı: 03 Oca 2011 Saat 10:54

ROBOT EAGLE

Professor Jack Stingo used to make some experiments, was trying to invent things in his free time on the basement floor of his house, which he converted into a laboratory. In the last few years he paid all his attention to make a robot eagle and concentrated his works on this way. He had already made two robot eagles and had flown them with a remote control in his house’s large garden, which was in the ghetto, but that was not his main aim.

Professor Jack Stingo knew that making a well – developed robot eagle was in turn. This robot eagle would have a lot more different qualifications than the other robot eagles: It would have all the information it should know through the mini computer in its brain and it would search the eagles’ lives by having close relationships with them by the light of this information. It would transfer its observations to the professor’s computer in the laboratory after interpreting them in the mini computer in its brain. By the way everything he saw through the camera in its eyes would be seen by the professor on the computer’s screen being in the laboratory.

The desire to learn new and different knowledge was an unforsakeable passion of human mentality and it wasn’t contended with that and the effort to learn even the unknown would be used as a springboard and each new knowledge could be presented for the good of mankind.

Professor Jack Stingo completed to make the robot eagle after a tiresome work, which lasted three years; he took the robot eagle out to the garden, turned back to the laboratory, sat in front of his computer and he made the robot eagle fly by actuating the remote control. After touring a little, the robot eagle headed for towards the mountains. It would join the eagles living at the steep and rugged reef and would search their lives. After flying a while, the robot eagle saw an eagle flying by making large circles at a very high level. What was this eagle doing? What was its aim of flying by making large circles? It should be asked him. It rose. When it came near to the eagle it asked:

“Excuse me, why are you turning all the time there?” The eagle showed a very harsh and brutal reaction:

“Shut up, go away, don’t you have any business? Push off…”

The robot eagle immediately went away from there. What kind of an eagle was that? He had apologized and asked why he had been turning. Why had the eagle dismissed him? The robot eagle passed that night in peace. The following day when he nearly had reached the steep and rugged reef, he saw an eagle nest. There were two eagles and a nestling, he headed towards them. The two eagles left the nest at he same time and they held up. After one of the eagles said:

“What do you think you are doing? What impertinence! I was chasing a game yesterday, you made me talk just before I would chase, and you made me miss my game and today you are trying to come to my nest. These are terrible mistakes and there is no mercy for them. An eagle has to know these wherever on earth he lives. I don’t know why but I think that you have made these mistakes without knowing. If you knew them, you couldn’t stand so calm before me. Now go away from here without saying anything and never meet me again. I will pull you to pieces at your third mistake. Oh, he is still standing”, he wanted to throw himself into the robot eagle. The robot eagle immediately turned back and started to run away from there as quick as possible. The eagles turned back to their nests after chasing the robot eagle for a while. The robot eagle went down to a reef, which was on the hillsides of a mountain, after flying for nearly half an hour. The environment was quite silent. He started to interpret the events on his mini computer in his mind and transfer all the talks to the professor’s computer. After he finished the process, he heard an eagle’s voice while he was trying to find to which way he should fly.

“Hey buddy!... What are you doing there? May I come near you?” The robot eagle turned his head to left and looked. An eagle had perched on the reef further and was shaking one of his wings. “If you want to talk, I can come near you. Would you like me to come, buddy?” This was a chance that the robot eagle sought but couldn’t find. The chance was there for him. It was called chance and he wouldn’t miss the chance.

“Come on buddy, let’s come and talk!” The eagle flew and perched near the robot eagle.

“I have been watching you for a while, buddy. You were quite dreamy a few minutes ago, as if your body was here but your mind was in another place or let’s say you seemed me like that.”

“What you have said might be true in some way. Everything has a reason. If you move backwards from here, you will reach the occurrence; if you move forwards, you will reach the result.”

“It is possible to reach the result by eliminating the reasons of its occurrence, isn’t it buddy?”

“Completely right. Let’s talk in short! I am a robot eagle made by a scientist called Professor Jack Stingo. I am on duty to search the eagles’ lives. The number of the eagles in the world is decreasing steadily. This situation is known by the mankind and studies are done so that the eagles breed won’t become extinct. The professor will present the knowledge, which he has got through me, for the mankind’s opinion and the things that people know will consolidate with the new knowledge about the eagles. The studies made by this knowledge’s light will make the eagles propagate. It must be your duty to attend to such a useful aim as an eagle.” After the eagle looked very puzzled at the robot eagle’s face, he recovered himself.

“That means to say that you are a robot eagle. You were behaving strangely but if you hadn’t told me, I wouldn’t have understood that you were a robot. Anyway we mostly hunt during the day. Each eagle has a different game reserve. An eagle can’t enter another eagle’s game reserve. It is forbidden. We don’t like being disturbed while chasing a game and relaxing in our nest. If somebody disturbs, they will be reacted and put in their places. We don’t often push and shove one another. Its reason is that two eagles rarely come together and see each other except the family. As you know the eagles are the rulers of the skies. No other flying creature can break a lance with us. We build our nests on the summits of the mountains, at the steepest and most unreachable places of the reefs. We live there away from the strangers’ eyes. Sometimes a snake comes, from where I don’t know, and pesters the eggs in the nest. If there are three eggs in the nest, it certainly snatches one or two of them.

It is impossible to leave the nest when there are eggs. We hunt snakes every day but since they propagate very quickly, those snakes’ numbers never decrease. It is a problem even they exist or not. By the way the people shoot and kill them with rifles. Why do people kill the eagles although they don’t eat their meat? No, such a nonsense thing can’t happen. If there weren’t any eagles, there would be snakes and centipedes everywhere. Common voles would be come across at every step. If these common voles propagate, there would neither be fields and vineyards nor gardens. They would wipe away all the crops. As a result the ones would be the people who would go hungry, this is my remark.”

The following talks were in the way of question – answer. The robot eagle asked the questions that he couldn’t answer, and the eagle answered. After talking a little more for a while the robot eagle said:

“That’s enough, thank you buddy.” The eagle said “Thank you actually, buddy” and it flew away. The robot eagle immediately transferred the talks to the professor’s computer. The robot eagle, who continued his observations for a few more days in the environment, set off his journey to return. The information that has been got would be presented to the people’s remark through publication after being compiled.

Written by: Serdar ldırım

 

ROBOT KARTAL

 
Profesör Jack Stingo üniversitedeki görevinden arta kalan zamanlarda laboratuvar haline getirdiği evinin bodrum katında çeşitli deneyler yapıyor, yeni buluşlar gerçekleştirmeye çalışıyordu. Son birkaç yıldır bütün dikkatini robot kartal yapımına vermiş ve çalışmalarını bu yönde yoğunlaştırmıştı. Gerçi şimdiye kadar iki robot kartal yapmış ve bunları şehrin varoşlarındaki evinin geniş bahçesinde uzaktan kumanda ederek uçurmuştu, ama onun asıl amacı bu değildi.

Profesör Jack Stingo sıranın son derece geliştirilmiş bir robot kartal yapımına gelmiş olduğunu biliyordu. Bu robot kartal diğer robot kartallardan pek çok farklı özelliklere sahip bulunacaktı: Kafasının içine yerleştirilmiş mini bilgisayar aracılığıyla bilmesi gereken tüm bilgilere sahip olacak ve bu bilgilerin ışığında kartallarla yakın ilişkiler kurarak onların yaşantılarını araştıracaktı. Edindiği izlenimleri kafasındaki mini bilgisayarda değerlendirip anında profesörün laboratuvarındaki bilgisayara geçecekti. Ayrıca gözlerindeki kameralar ile gördüğü her şey laboratuvardaki bilgisayarın ekranında profesörün görüşüne açık olacaktı.
Yeni ve değişik bilgiler öğrenmek isteği insan zekasının vazgeçilmez tutkusuydu ve bilinen ile yeterli kalınmayıp bilinmeyeni de bilmek için harcanacak çaba, insanoğlunun gelecekte edineceği yeni bilgilere atlama taşı olabilirdi, her yeni bilgi insanlığın yararına sunulabilirdi.

Profesör Jack Stingo üç yıl süren yorucu bir çalışmadan sonra, robot kartalın yapımını tamamladı; robot kartalı bahçeye çıkardı, laboratuvara döndü, bilgisayarın başına geçti ve uzaktan kumanda aletini çalıştırarak robot kartalın uçmasını sağladı. Robot kartal evin üzerinde birkaç tur attıktan sonra dağlara doğru yöneldi. Sarp ve yalçın kayalıklarda yaşayan kartalların arasına karışıp, onların yaşantılarını araştıracaktı. Robot kartal bir süre uçtuktan sonra çok yükseklerde geniş daireler çizerek uçmakta olan bir kartal gördü. Bu kartal ne yapıyordu böyle? Onun geniş daireler çizerek uçmaktaki amacı neydi? Bunu ona sormak lazımdı. Yükseldi. Kartalın yanına yaklaşınca:

“ Özür dilerim, niye dönüp duruyorsun orada? “ diye sordu. Bunun üzerine kartal sert ve çok şiddetli bir tepki gösterdi:

“ Sus, kaç oradan, işin yok mu senin? Defol git buradan…”

Robot kartal hemen oradan uzaklaştı. Bu ne biçim kartaldı böyle? Özür dileyip, niye dönüp duruyorsun diye sormuştu. Peki kartal neden onu kovmuştu? Robot kartal o geceyi sakin geçirdi. Ertesi sabah sarp ve yalçın kayalıklara yaklaşmıştı ki bir kartal yuvası gördü. Yuvada iki kartal ve bir yavru vardı, onlara doğru yöneldi. Aynı anda iki kartal yuvadan ayrılıp hızla uçarak robot kartalın önünü kestiler. Kartallardan biri:

“ Sen ne yaptığını sanıyorsun? Bu ne münasebetsizlik? Dün av takibindeydim, tam dalışa geçecekken beni lafa tuttun, avımı kaçırdın. Bugün ise yuvama gelmeye çalışıyorsun. Bunlar korkunç hatalar ve kesinlikle affı yoktur. Dünyanın neresinde yaşarsa yaşasın bir kartalın bunları bilmesi gerekir. Neden bilmem senin bu hataları bilmeden yaptığını düşünüyoru m. Eğer bilseydin karşımda böylesine soğukkanlı duramazdın. Şimdi hiçbir şey söylemeden çek git buradan ve bir daha karşıma çıkma. Üçüncü hatanda parçalarım seni.. Bak hala duruyor ” dedikten sonra robot kartalın üstüne atılmak istedi. Robot kartal aniden geriye dönerek, son sürat oradan kaçmaya başladı. Kartallar, robot kartalı bir süre kovaladıktan sonra yuvalarına döndüler. Robot kartal yarım saat kadar uçtuktan sonra bir dağın yamaçlarındaki kayalıklara indi. Çevre oldukça sessizdi. Kafasındaki mini bilgisayarda olayları değerlendirmeğe, tüm konuşulanları profesörün bilgisayarına geçmeye başladı. İşlem tamamlandıktan sonra hangi yöne doğru uçması gerektiğini bulmaya çalışırken, bir kartal sesi duydu.

“ Hey arkadaş!..Orada ne yapıyorsun? Yanına gelebilir miyim? “ Robot kartal başını sola çevirip baktı. İlerde bir kartal kayalıklara konmuş ve bir kanadını sallıyordu. “ Konuşmak istersen yanına gelebilirim. Gelmemi ister misin, arkadaş? “ Bu, robot kartalın arayıp da bulamadığı fırsattı.İşte fırsat ayağına kadar gelmişti.Buna şans denirdi ve bu şansı kaçırmazdı.

“ Gel arkadaş, gel, gel de konuşalım. ” Kartal uçtu, robot kartalın yanına kondu.

“ Bir süredir seni izliyorum, arkadaş. Az önce epey dalgındın, sanki gövden buradaydı, fakat aklın başka yerdeydi veya öyle gibi göründün bana diyelim. “

“ Söylediklerin bir şekilde doğru sayılabilir. Her şeyin bir nedeni vardır. Buradan hareketle geriye gidersen oluşa, ileri gidersen sonuca varırsın. “

“ Sonuca varmak o oluşun nedenlerini ortadan kaldırmakla ortadan kaldırmakla mümkündür. Öyle değil mi arkadaş? “

“ Çok çok doğru..Sözü fazla uzatmayalım. Ben Profesör Jack Stingo adındaki bilim adamı tarafından yapılmış olan bir robot kartalım. Kartalların yaşantılarını araştırmakla görevliyim. Dünyadaki kartalların sayısı giderek azalmakta. Bu durum insanlar tarafından biliniyor ve kartal nesli yok olmasın diye çalışmalar yapılıyor. Profesör benim aracılığımla elde ettiği bilgileri insanlığın görüşüne sunacak ve insanların kartallar hakkında bildikleri yeni bilgilerle pekişecek. Bu bilgilerin ışığında yapılacak çalışmalar, kartalların çoğalmasını sağlayacak. Bir kartal olarak böylesine faydalı bir amaca hizmet etmek görevin olmalı. ” Kartal bir süre şaşkın şaşkın robot kartalın yüzüne baktıktan sonra kendini toparladı.

“ Demek sen bir robot kartalsın. Oldukça değişik davranışlar içindeydin, fakat sen söylemesen
bir robot olduğunu anlayamazdım. Her neyse biz kartallar çoğunlukla gündüzleri avlanırız. Her kartalın ayrı bir av sahası vardır. Bir kartal başka bir kartalın av sahasına giremez. Bu yasaktır. Av peşindeyken ve yuvamızda dinlenirken rahatsız edilmekten hoşlanmayız. Eğer rahatsız eden olursa tepki görür, haddi bildirilir. Kendi aramızda pek itiş kakışımız olmaz. Bunun nedeni aile dışında çok nadir olarak iki kartalın bir araya gelip görüşmesidir. Bildiğin gibi kartallar göklerin hakimidir. Hiçbir uçan yaratık bizimle havada boy ölçüşemez. Yuvalarımızı dağların doruklarına, kayalıkların en sarp ve ulaşılmaz yerlerine yaparız. Oralarda yabancı gözlerden uzakta yaşarız. Bazen nereden bilmem çıkar bir yılan yuvadaki yumurtalara musallat olur. Yuvada üç yumurta olsa birini, ikisini garanti bu yılanlar kapar.
Bir an bile boş bulunmaya gelmez yuvada yumurta varken. Biz de her gün pek çok yılan avlarız fakat çabuk ürediklerinden sayıları hiç azalmaz bu yılanların. Hani olsa bir türlü olmasa bir türlü..Bir de insanlar tüfeklerle vururlar kartalları, öldürürler..Kartal eti yemezmiş insanlar peki neden öldürürler o zaman kartalları? Hayır, böyle anlamsız şey olmaz. Kartallar olmasa her taraf yılan, çıyan dolar. Tarla faresine adım başında rastlanır. Bu tarla fareleri bir çoğalsalar ne tarla kalır, ne bağ, ne bahçe. Bütün mahsulü silip süpürürler. Bunun sonucu aç kalan yine insanlar olur, benden söylemesi. ”

Daha sonraki konuşmalar soru-cevap şeklinde oldu. Robot kartal kafasına takılan konuları kartala sordu, o da bu soruları cevapladı. Bir süre daha konuştuktan sonra robot kartal:
“ Bu kadarı yeterli, teşekkür ederim, arkadaş ” dedi. Kartal: “ Asıl ben teşekkür ederim, arkadaş ” dedi ve uçup gitti.

Robot kartal hemen konuşulanları profesörün bilgisayarına geçti. Birkaç gün daha çevrede gözlemlerini sürdüren robot kartal profesörden görev tamamlandı sinyalini alınca dönüş yolculuğuna başladı. Elde edilen bilgiler profesör tarafından derlenip toparlandıktan sonra yayım yoluyla insanların görüşüne sunulacaktı.

Yazan: Serdar Yıldırım

 

 

Yukarı Dön
Mountain24 Açılır Kutu Gör
Üye
Üye


Kayıt Tarihi: 16 Nis 2010
Konum: Bursa
Durum: Aktif Değil
Puanlar: 30
Mesaj Seçenekleri Mesaj Seçenekleri   Teşekkürler (0) Teşekkürler(0)   Alıntı Mountain24 Alıntı  Yanıt YazCevapla Mesajın Direkt Linki Gönderim Zamanı: 29 Nis 2011 Saat 12:01

 

 

 

ATATÜRK'S CHİLDHOOD

 

Mustafa went to his uncle's farm with his mother and sister.

His uncle greeted them very warmly, when they arrived at the farm in the evening. After some chat about their health and compliments, they had dinner. After the dinner, the chat continued nearly one hour more and then they went to bed.

Next morning, in the early hours, his uncle took Mustafa around the farm and showed him every part of it. They went to bean field in the afternoon. When they arrived by the field, his uncle pointed to the crows, which were eating the seeds in the field with his finger and said: “Look Mustafa, do you see those crows? They are our enemy number one. I work and strive; they come and eat the seeds. How nice! Those damned crows are no good for anybody. They only do harm and loss. Besides they descend on the head and shoulders of that scarecrow and are not ashamed to crow like "cro… cro…" The scarecrow is just a name. Look at this. Four or five crows have descended on it, they have eaten the seeds; they are full and sunbathing. He said: 'Come on Mustafa, let's drive them away."

The crows flew away when they saw Mustafa and his uncle coming. Later when they were sitting under a tree taking a rest, Mustafa asked to his uncle: “"Dear uncle, is this field always like that? “. “I mean, do the crows eat the seeds, when there is no one working and watching the field? “

His uncle answered:

“They do my dear Mustafa, yes they do. They shouldn't see a field with no one in it. Ten – twenty of them come together and attack the field. If you don't watch, they don't even leave one seed in the earth in a few weeks. “ Mustafa needed to summarize: “Ok uncle, then, you have to watch every day in order not to allow the crows to eat up the seeds. “

“Yes, Mustafa exactly. While there is a lot of work to do on the farm, I come here to drive the crows away. What else can I do? This bean field is very important. When the beans ripen, we both eat them and take them to the bazaar to sell; I make good money by selling them.

“This means watching here hinders your work greatly, dear uncle. Then, let me wait here from tomorrow on with my sister Makbule. Then you can be busy with the other work of the farm. I want you to know that I won't let the crows eat even one seed in your field. “

“Long live Mustafa, you smart boy! I had not thought of this before. You have easily remedied this big issue, which I have thought of many times, but could not find a solution. Let's stay here until the evening today. You will learn how to guard a field. It is not really hard, dear. Be somewhat careful and watch the crows. I will tell your mother in the evening, when we go back to the farm. We have to persuade her, too. “

Next morning, Mustafa has put the flans his aunt had cooked, in a bag and came to his uncle's bean field with his sister Makbule. As soon as they came, they began to drive out the crows, which were descending on the field. Both were very tired near the lunchtime. The reason was: First, the field was quite large. Whenever the crows came to eat the seeds on one side of the field, Mustafa and Makbule ran and drove them out. The same crows were taking off and descending on the other side of the field. They were tired of running from one side of the field to another. When other crows came, the situation became much more unbearable. At lunchtime, when they were sitting and eating the flans his aunt had cooked, Mustafa told Makbule that he had found a way to solve the issue completely and added:

“Makbule, did you notice how the crows are tricking us? They understood that we are novices as soon as we came to this field. The method I want to implement is quite simple. Let's suppose that we draw a line through the hut in the middle of the field, which divides the field into two by its width. This line would divide the field into two equal parts. The upper part is somewhat inclined, I should take this part. The lower part is very flat, you should take this part. Each of us will be responsible for driving out the crows in our own parts. If you try to stay somewhere near the middle of your part, you will see that your fatigue will be half of that of the morning. Now, do you have any questions? “

“What can I say brother? You have told me exactly what we have to do. Here, my duty is to do what you have told me, completely. “

“Bravo, Makbule. It is an honor for me to work with an assistant like you, who follows my advice and has strong comprehension. This success will not only belong to me but both of us. Now, let's hurry up, eat our flans and start working. Look at the crows, how they have come together when they have seen nobody around. Although they are doing nothing more than flying over the field, but I am sure they will begin to descend on the field one by one if we don't hurry. I have promised my uncle that I wouldn't let the crows eat even one single seed from the field. “

The method Mustafa invented was successful. In the evening, when the crows returned to their places of sleep, they were hungry and tired. After dinner at the farm, when Makbule told about what happened that day and how the crows left in a sad and miserable situation, the ones in the room could not help laughing out loud. His mother Zübeyde Hanım said "My Mustafa is very smart." and kissed her blond and blue eyed son on the forehead. Meanwhile Mustafa kept his solemn demeanor, but he was smiling just a little bit.

Written by: Serdar Yıldırım

 

 

                                       ATATÜRK’ÜN ÇOCUKLUĞU

 

Mustafa, annesi ve kız kardeşi ile birlikte dayısının çiftliğine gitti.

 

Akşamüstü çiftliğe vardıklarında dayısı onları çok candan bir şekilde karşıladı. Hal-hatır sormalardan, iltifatlardan sonra akşam yemeği yendi. Yemekten sonra bir saat kadar daha sohbet edildi ve ardından geceyi geçirmek üzere odalarına çekildiler.

 

Ertesi sabah sabahın erken saatlerinde dayısı Mustafa’ya çiftliğin her tarafını gezdirip gösterdi. Öğle vaktine doğru bakla tarlasına gittiler. Tarlanın kenarına geldiklerinde dayısı parmağı ile tarlasındaki tohumları yemekte olan kargaları işaret ederek: “ Bak Mustafa, şu kargaları görüyor musun? İşte bunlar bizim baş düşmanımız. Ben uğraşayım, çalışayım, onlar gelsinler tohumları yesin bitirsinler. Oh ne ala, ne ala! Kimseye faydası olmaz şu karga murdarının.  Yaptıkları anca zarar, ziyan.  Bir de şu korkuluğun omuzlarına, kafasına konarlar  “ gak gak “ diye öterler yüzlü yüzlü. Korkuluğun sadece adı korkuluk. Şu hale bak. Dört beş karga omuzlarına konmuş, yemişler tohumları, doymuşlar, güneşleniyorlar. Gel Mustafa, kovalım şunları “ diye söylendi.

 

Mustafa ile dayısının geldiklerini gören kargalar uçup gittiler. Daha sonra dinlenmek için bir ağacın altına otururlarken Mustafa,  dayısına: “ Dayıcığım, bu tarla hep böyle midir? “  dedi.    “ Yani içinde çalışan, bekleyen olmadığı zamanlar kargalar tohumları yerler mi? “

 

Dayısı:

 

“ Yerler Mustafa’m  yerler. Bunlar sahipsiz bir tarla görmesinler. Onu, yirmisi toplanır gelir. Böyle gündüzleri tarlada beklemezsen birkaç haftaya kalmaz toprakta bir tek tane bırakmazlar” dedi. Bunun üzerine Mustafa konuyu toparlama ihtiyacı hissetti: “ Peki dayıcığım, o zaman kargalar tohumları yiyip bitirmesinler diye sabahtan akşama kadar bekçilik yapmak zorunda kalıyorsunuz. “

 

“ Aynen dediğin gibi oluyor Mustafa. Çiftlikte yapılacak bir sürü iş varken, ben buraya gelip karga peşinde koşuyorum. Ne yaparsın ki, bu bakla tarlası çok önemli. Baklalar olgulaşınca hem kendimize yemeklik oluyor, hem de arabaya yükleyip pazarda satıyorum; iyi de para ediyor. “

 

“ Demek ki burada bekçilik yapmak işleriniz için büyük engel teşkil ediyor, sevgili dayıcığım. O halde izin verirseniz yarından tezi yok kardeşim Makbule ile gelip burada bekleriz. Siz de çiftlikteki işleri yoluna koyarsınız. Kargaların tarlanızdan bir tek tohum yemelerine izin vermeyeceğimi bilmenizi isterim. “

 

“ Hay, sen aklınla bin yaşa, Mustafa!  Bak bu hiç aklıma gelmemişti. Daha önce defalarca düşünüp de içinden çıkamadığım bu büyük sorunu kolayca çözüverdin. Bugün akşama kadar burada kalırız. Tarla bekçiliği nasıl yapılır iyice öğrenirsin. Zaten zor bir tarafı yok canım. Biraz dikkatli olup kargaları kollaman yeterli. Akşama çiftliğe dönünce annene ben söylerim. Onun da rızasını almak lazım. “

 

Ertesi sabah erkenden yengesinin hazırladığı börekleri bir torbaya koyan Mustafa kız kardeşi Makbule ile birlikte dayısının bakla tarlasına geldi. Gelir gelmez de, tarlaya inen kargaları kovalamaya başladılar. Öğle vaktine doğru ikisi de çok yorulmuştu. Bunun sebebi: Bir defa tarla oldukça büyüktü. Bir tarafa üç beş karga tohumları yemek için gelseler  Mustafa ile Makbule hemen koşuyorlar kargaları kovalıyorlardı. Aynı kargalar uçuyorlar, tarlanın öteki tarafına iniyorlardı. Tarlanın bir başından bir başına koşup durmak onları yormuştu. İşin içine başka kargalar da karışınca durum iyice çekilmez hal almıştı. Öğle vakti bir köşede oturup yengesinin hazırladığı börekleri yerlerken  Mustafa  Makbule’ye  sorunu kökünden halledecek bir yöntem bulduğunu söyledi ve şunları ekledi:

 

“ Makbule, kargaların bize oynadığı oyunun bilmem farkında mısın? Biz bu tarlaya gelir gelmez acemi olduğumuzu anladılar. Uygulamak istediğim yöntem oldukça basit. Tarlanın ortasında bulunan kulübenin içinden tarlayı enlemesine bölen bir çizgi çektiğimizi farz edelim.  Bu çizgi tarlayı iki eşit parçaya böler. Yukarı tarafta kalan parça biraz meyilli, burası benim olsun. Aşağı tarafta kalan parça dümdüz, burası da senin olsun. Herkes kendi bölgesindeki kargaların kovalanmasından sorumlu olacak. Eğer kendi bölgenin ortalarına yakın bir yerde durmaya özen gösterirsen sabahki yorgunluğunun iki kat azaldığını fark edeceksin. Şimdi konuyla ilgili bana sormak istediğin bir şey var mı? “

 

“ Ne diyebilirim ki  Mustafa Abi. Sen yapmamız gerekeni tam olarak anlattın. Burada bana düşen görev anlattıklarını eksiksiz olarak uygulamamdır. “

 

“ Aferin sana Makbule. Senin gibi söz dinleyen, kavrayışı kuvvetli bir yardımcı ile çalışmak benim için şereftir. Bu başarı sadece benim değil, ikimizin başarısı olacaktır. Şimdi biraz acele edelim, böreklerimizi yiyelim de işe başlayalım. Bak kargalara, meydanı boş bulunca nasıl da çoğalıverdiler. Belki şu an için tarlanın üstünde uçmaktan başka bir şey yaptıkları yok ama eğer acele etmezsek birer ikişer tarlaya inmeye başlayacaklarına eminim. Dayıma, kargaların tarlanızdan bir tek tohum yemelerine izin vermeyeceğim, diyerek söz  vermiştim. “

 

Mustafa’nın  kendi buluşu olan yöntem başarılı oldu. Akşamüstü hava kararmaya başladığında kargalar geceyi geçirmek için konaklama yerlerine giderlerken aç ve yorgundular. Çiftlikte yenen akşam yemeğinden sonra Makbule, o gün olanları ve kargaların üzgün ve perişan bir şekilde gidişlerini anlatırken, odada bulunanlar kahkahalarla gülmekten kendilerini alamıyorlardı. Annesi Zübeyde Hanım, “ Benim Mustafa’m çok akıllıdır “ diyerek sarı saçlı, mavi gözlü oğlunu gururla alnından öperken, Mustafa vakur halini hiç bozmadan duruyor, sadece gülümsemekle yetiniyordu.

 

Yazan: Serdar Yıldırım

 

Yukarı Dön
aibü Açılır Kutu Gör
Katılımcı Üye
Katılımcı Üye
Simge

Kayıt Tarihi: 14 Eyl 2010
Durum: Aktif Değil
Puanlar: 189
Mesaj Seçenekleri Mesaj Seçenekleri   Teşekkürler (0) Teşekkürler(0)   Alıntı aibü Alıntı  Yanıt YazCevapla Mesajın Direkt Linki Gönderim Zamanı: 06 May 2011 Saat 15:35
ellerinize sağlık. oğlum ingilizce hikaye dinlemeyi çok seviyoruz. paylaştıklarınız çok işime yarayacak.

Yukarı Dön
Mountain24 Açılır Kutu Gör
Üye
Üye


Kayıt Tarihi: 16 Nis 2010
Konum: Bursa
Durum: Aktif Değil
Puanlar: 30
Mesaj Seçenekleri Mesaj Seçenekleri   Teşekkürler (0) Teşekkürler(0)   Alıntı Mountain24 Alıntı  Yanıt YazCevapla Mesajın Direkt Linki Gönderim Zamanı: 27 Nis 2012 Saat 16:56



THE COLT RACING WITH HIS SHADE

The city hippodrome where the horse races were made was too crowded. The grandstand was jammed with people. The races would be held in which the big prize would be given to the one coming first that Sunday as it was given every Sunday. The biggest candidate was a horse called Black Bomb. He was the only and the unique dominant of the races which had been held in that city for nearly two years. He was always the hugest of the horses with his jet-black colour, big eyes and with his height like a giant. It was guessed that he wouldn’t have the championship snatched for a long time.

The other racehorses were Storm, Goblin, Paw, Surprise, Strong, Rabbit and Yekta. Yekta was attending a race like that for the first time and he was quite excited. He had been trained well at the racehorse - farm though, but his being young and inexperienced made him feel frightened. What if he wouldn’t be able to come first..? He even wouldn’t like to think that. He would fall into a condition like an ordinary racehorse and then this condition might continue like that forever. Becoming the first in the races; where thousands of racing tricks were made, and where was full of ruse and intrigue, was not only being fast and strong. For instance, in some of the races Rabbit used to make rabbitness. As soon as the race started, he would come front and speed up, and would tire the horses and would give up the race. At the last plain, Black Bomb would become the first with a rashness he made. The racehorse called Paw was Black Bomb’s other helper. While the race was going on, he would take care of the horses with high performance, would hit them, would come in front of them and lessen their speed and would make Black Bomb come first in the race.

The horses lined up regularly at the starting point. As soon as the pistol’s sound was heard, eight strong horses ran forward. Rabbit, whose start was very fast, moved front immediately. Despite all his attempts, Yekta stayed at the second line. “Damn it, I have missed Rabbit..! Essentially nobody had been able to overtake Rabbit until the last flat place. I have to overtake him before coming to the middle of the race. Let’s faster, faster, Yekta…”

While the 1500 start was being passed, Rabbit was nearly 3 heights in front of Yekta, who was at the second line. “Where is Bomb, it is needed to turn back and look. Rabbit can’t finish the race with this speed. Oh, Bomb had been just behind me! What the hell is going on, what tricks are they playing? He had been hiding until the last flat place. They certainly got uneasy about me.”

The middle of the race: As the 1000 start was being passed, the racehorse called Rabbit came out of the running track and gave up the race. Yekta overtook him very fast and came to the first position. But there were 1000 meters to the end of the race and Black Bomb was coming gradually close to Yekta.

Yekta and Black Bomb entered the last flatness (the last 500 meters) with the ends only just meeting. After a breathtaking struggle, Yekta’s killing departs made him win the race with 2 heights of distance. Yekta was happy now because he was able to come first in the race although it was difficult. Yekta raced with Black Bomb and his group for many other times. He became the first at each race he participated. That city had started to become too small for him then. He had to go out, had to make his name heard in broad environments and had to win bigger races. When he won the region championship he participated, he increased the frequency of his trainings to take place in the country championship, which was going to be held one month later.

A lot of racehorses on the race - horse farm, where he was training, told Yekta about the races they had taken place at different times. Yekta listened to them very carefully. He increased his experience and his knowledge. According to Yekta there was no end of knowledge and learning. Each new knowledge would teach something new. What important was to obtain “original knowledge” by adding your own ideas to the ones you learnt. It was possible to think correctly only by knowing yourself very well. This would provide “auto control” namely the talent of controlling yourself, which was necessary for personal virtue. Auto control talent’s being regular would force the limits of perfection.

Days passed after each other. Each passing day was adding power to Yekta’s power. He had started to run faster and cross the distances in a shorter time. There had been 7 days left for the big race. In the afternoon they had made Yekta get on the lorry, which was specially prepared. The lorry set off after a short while to go to the biggest city of the country. Just as they had passed half of the way, the lorry rolled over a ditch at the edge of the way with a big noise. Then there was a deep silence. Nothing had happened to Yekta by chance. He waited his door’s being opened. There was nobody passing by. He succeeded in breaking the lock after struggling for a long time. He jumped out with fear. He went to the road. A few lights were able to be seen far away. The place where the race would be held should be there somewhere. It was also possible without the lorry. He thought to himself “I can reach there even I am on my own”. He started to run. He ran and ran…

More than an hour passed. It started to get dark and Yekta started to get surprised. What was happening? Why wasn’t it sunny all the time? Was there anything more meaningless than darkness? He had the right to be surprised. He used to train during the day and go inside before getting dark. The lights used to be on during the day and night. He had never stayed in darkness until that time. Yekta shuddered immediately after running slowly for kilometres under the moonlight. There was an indistinct figure on his left side and it was trying to overtake him. He turned his head quickly. A horse…!

Yekta thought to himself:
“Who is this? Where has he suddenly come out from? It’s not my business who he is. What important is his being about to overtake me. I won’t surely let this..! Nobody has been able to make me swallow dust. Let’s see what’s he going to do after raising my speed?” Yekta’s effort to overtake his shade lasted all night long. At dawn, while darkness was leaving his place to daylight, Yekta’s shadow was wiped away. Yekta couldn’t see it at a moment when he turned his head left. He looked right, it wasn’t there again. He looked behind and looked far behind. He thought that his rival couldn’t keep in step with him and gave up the race. He lessened his speed gradually.

Yekta continued to run some more at a slow speed for about an hour. Now the first houses of the city, where the race would be held, had started to seem. Yekta asked a packhorse he came across on his way where the hippodrome of the racehorses was. He continued his way as it was explained. As he was crossing the main street swelled with pride and holding his head high, the cars had stopped and having seen this magnificent colt in the newspapers or magazines for many times before and about whom they had read the articles written, the people in the street were applauding crazily. Making use of the hippodrome’s open door, Yekta entered inside. He had come to the running track a few minutes later. The country championship, which was 6 days later, would be held there. Yekta, who was touring with slow steps on the running track, was thinking of becoming certainly the first in that race.

His owner, who heard that the lorry bringing Yekta turned upside down, had come to the place of incident. The driver and the stableman were taken to the hospital injured. Yekta’s owner started to look for Yekta in the morning and when he heard that he had gone to the hippodrome, he went there too. When Yekta’s owner entering the hippodrome saw Yekta running with slow steps on the running track, he shouted “Yekta… Yekta…” and ran to the running track. He ran quickly and reached Yekta and embraced him around his neck. Yekta realised the situation after a short while. His owner had looked for him in this strange city and had found him.

Yekta’s owner took him to one of his friend’s racehorse farm. Yekta, who was very tired, passed that day and the following day relaxing. Starting the running trainings later, Yekta became fitter than before. He was ready now and he saw himself the luckiest to become the first.

Yekta ran like a tornado in the race. He came front with the terrible attack he made just in the first meters. He was running crazily. Turkey’s best racehorses became desperate because of his speed. He became the first with a great difference and record degree. This championship had become by the help of his combining the theoretical and practical in the best way. As a result he had achieved the perfection and had got the reputation of “unovertakeable”.


When the country champion Yekta returned back to the racehorse farm where he was born and grew up, he was welcomed with great excitement. The racehorses on the farm had watched the race on the TV in the garden and had been very happy for Yekta’s championship. Yekta was taken to England by a private plane a few months later. There was Europe Championship soon and Yekta would represent Turkey in that race. Yekta was taken to a hard training programme. His each training was getting him to improve his degree gradually and to run faster. Before a few days to the championship, Yekta’s being close to the Europe Record had made his owner happy. However, there were some people who weren’t pleased with Yekta’s condition. A few people watching Yekta by gnashing their teeth from the grandstands were signing his death edict:

“We said Yekta, Yekta and we ran into trouble. He is like a storm as if he wasn’t a racehorse. Look at the degree he has made. If he takes his last step a bit faster, it will be Europe record.”

“You are right. This race is only training. He is running alone. There is no rival to force him. If it were the real race, he would be impossible to be overtaken. Now the best racehorse in Europe is Yekta.”

A third person: “Our horse can’t overtake Yekta. It doesn’t matter whether you become the second or the last then. If Yekta doesn’t participate in the race, we will become the first. If we give him an injection tonight, he will pass away. We will get the championship award and spend it. It will also be our country’s advertisement. Advertisement will bring lots of foreign currency to the country.”

“Ok, tonight we shall go where Yekta stays. Each of us will have a poisonous injection. If Yekta runs away from one of us, he will be caught by the other one.”

At the following times of the night Yekta was distressed and troubled. Because he was troubled, he couldn’t get to sleep. He heard foot steps coming from deep. The grooms wouldn’t enter the stable at that time. Or else were the ones coming strangers? What could their aims be? Yekta didn’t think badly though and waited. He shuddered when he saw three men with clubs and injections. He was afraid. The cruel men attacked suddenly and started to hit Yekta, whose only offence was being a good racehorse, with the clubs without pitying. Being hurt, Yekta took a few steps backwards and his back leant to the wall. The men faced a harsh reaction when they attacked Yekta. Rearing up, Yekta hit one of the men over his head with his feet. The men fell down like an empty sack. Turning back, Yekta tried to hit with his back feet. The blow couldn’t hit the mark but two men decided to take and shoulder their friend lying on the floor and then they disappeared.

Then picking up the injections and the clubs on the floor and putting them into a bag, Yekta threw them into dustbin. He didn’t want the event to be known by anyone. Evil shouldn’t be spread. There was more evil than the goodness in the world. It was easy to do harm, what difficult was to do kindness. Yekta had succeeded in doing kindness that time. The men had escaped. They might not hurt anyone again. Was the man kicked still alive? He wouldn’t be able to know that. People would put him under detention for a short while even the man was alive. Not training for a few days meant for Yekta to lose the Europe Championship. This situation made Yekta psychologically destroyed. There was a huge country waiting for his championship. Millions of people would be disappointed. There were his close friends, who would support him with their ideas, on the racehorse - farm. He would give the prize of Country Championship to them. The beautiful golden cups would be doubled.

As a matter of tactics, Yekta ran the first 300 meters in the middle lines. Gaining speed gradually, Yekta was running nearly in the first line. Four horses entered the last 500 meters with the ends only just meeting. Although he regressed to the fourth level just for a while, he tried his hardest while attacking with rancour as if he was treating himself cruelly when there was 50 meters to finish the race and then he won it. Yekta had become the Europe Champion. Yekta was welcomed enthusiastically in his country. There was just Yekta’s news on TV and radio and in the newspaper. The broadcast establishments in Europe were broadcasting about Yekta. We saw Yekta after months – It was him – He was brought for the World Championship that was going to be held in New York. Yekta who was considered to be the champion certainly by the authorities, unfortunately was overtaken by the Australian champion and became the second. Yekta was happy at the reward ceremony while the silver medal was hung. It wasn’t easy; he had won a lot of races, had always become the first and had never been overtaken. Becoming the second fastest racehorse of the world wasn’t even the other racehorses’ dream. In fact, it wasn’t impossible to become the second of the world championship but it was too difficult. Yekta had succeeded in doing this difficulty.

After a few days Yekta started to get bored. The passing days were getting him to consider being the second as his own and this was increasing the sorrow of not becoming the first. Yekta couldn’t stand the sorrow anymore so he ran away from the racehorse farm and went to the Appalaş Mountains. He saw wild horses grazing in the meadow further while he was wandering in the Appalaş Mountains. They were Mustang horses. He went near them and asked: “Hello, would you mind my joining you? “ Gera, who was the head of the Mustangs, said ” Of course, come and join us buddy “Yekta joined the Mustangs and started to graze with them. It was good and nice there; he got closer with the Mustangs immediately. More than an hour had passed. Gera the head said he would go to the piny wood that was 10 kilometres away, he said “Let’s” and started to run. The horse herd, whose number increased to 20 with Yekta’s joining, was running fast. The one who was the strongest and who ran the fastest among the Mustang horses would become the head of the herd. It was impossible to become the head by running in the middle lines. Whenever the head was overtaken, he would lose being the head. Gera was running forward. The other horses were striving to reach him.

However, Yekta always ran at the back. When they arrived at the piny wood, he had overtaken only two horses, namely he had become the 18. Yekta didn’t want to accept that. He was a racehorse, so he was used to run on the grassy or sand track. Gera the head had said that they would go to the piny wood and he had run forward quickly and the other horses had followed him. The one who started running the last was Yekta; who even couldn’t understand what was going on, what was happening, what the piny wood was. In fact they had run on the grass but they had run on a stony place later and next they had had to run among thicket and woods. The Mustangs had already known that place very well since they had passed there a lot of times before. They knew where to step while running on the stony place, and they knew which the shortest way was while passing through the thicket and woods. Because of that Yekta thought that if he would move backward one step each kilometre, he would move backward ten steps each ten kilometres. The distance between Gera and him was already that much. Yekta never returned to the racetracks. He always stayed in the mountains among the Mustangs. The passing time gained power to Yekta’s and Gera was overtaken by him one day. Becoming the head of the Mustangs, Yekta stayed the head for many years.

THE END

Written by: Serdar YILDIRIM



GÖLGESİYLE YARIŞAN TAY

At yarışlarının yapıldığı şehir hipodromu çok kalabalıktı. Tribünler tıklım tıklım doluydu. Her pazar günü olduğu gibi, bu pazar da birinci olana büyük ikramiyenin verildiği yarışlar yapılacaktı. Birincilik için en büyük aday Kara Bomba isimli attı. İki yıla yakın bir zamandır bu şehirde yapılan yarışmaların tek ve mutlak hakimiydi. Simsiyah rengi, kocaman gözleri ve dev gibi uzun boyuyla o her zaman atların en irisiydi. Daha uzun bir süre birinciliği kaptırmayacağı tahmin ediliyordu.

Diğer yarışmacı atlar ise, Fırtına, Ak kız, Pençe, Sürpriz, Zorlu, Tavşan ve Yekta idi. Yekta, böyle bir yarışa ilk defa katılıyordu, oldukça heyecanlıydı. Gerçi yetiştirildiği yarış atı çiftliğinde çok iyi hazırlanmıştı, fakat genç ve tecrübesiz oluşu onu korkutuyordu. Ya birinci olamazsa?..
Böyle bir şeyi düşünmek bile istemiyordu. O zaman, sıradan bir yarış atı durumuna düşecek ve belki bu durum hep böyle sürüp gidecekti. Bin bir çeşit yarış hilelerinin yapıldığı, düzenin ve entrikanın bol olduğu bu yarışlarda birinci olmak sadece süratli olmak ve dayanıklılık demek değildi. Mesela, bazı yarışlarda Tavşan tavşanlık yapardı. Yarış başlar başlamaz öne geçer, temposunu gittikçe arttırır, atları yorar ve yarışı bırakırdı. Son düzlükte Kara Bomba yaptığı bir atakla birinciliği kazanırdı. Pençe isimli yarış atı Kara Bomba’nın diğer yardımcısıydı. Yarış sürerken form durumu yüksek olan atları kollar, onlara çarpar, önlerine geçip hızlarını azaltır ve Kara Bomba’nın yarışı kazanmasını sağlardı.

Atlar, düzenli olarak başlama yerinde sıralandılar. Start için tabanca sesi duyulur duyulmaz, sekiz tane güçlü yarış atı ileri atıldılar. Çıkışı çok kuvvetli olan Tavşan hemen öne geçti. Yekta tüm çabasına karşılık ikinci sırada kalmıştı.” Tüh be, Tavşan’
ı kaçırdım!..Bu Tavşan’ı zaten son düzlüğe kadar kimse geçemezmiş. Yarışın ortasına gelmeden onu mutlaka geçmeliyim. Haydi Yekta, daha hızlı, daha hızlı…”

1500 startı geçildiğinde Tavşan ikinci durumdaki Yekta’nın üç boy kadar önündeydi. “ Bomba nerelerde ki, dönüp bakmalı. Tavşan bu süratiyle yarışı tamamlayamaz. Vay, Bomba hemen arkamdaymış! Ne oluyor ya, ne dümen çeviriyor bunlar? Son düzlüğe kadar orta sıralarda saklanırmış bu. Benden huylandılar muhakkak. “

Yarışın ortası:
1000 startı geçilirken, Tavşan isimli yarış atı aniden koşu pistinin kenarına çıktı ve yarışı bıraktı. Yekta süratle onun yanından geçti ve birinci duruma yükseldi. Fakat yarışın bitmesine 1000 metre vardı ve Kara Bomba, Yekta ile arasındaki farkı gitgide kapatmaktaydı.

Son düzlüğe ( son 500 metre ) Yekta ile Kara Bomba başa baş girdiler. Nefesleri kesen bir mücadeleden sonra bitişe 100 metre kala başlayan Yekta’nın öldürücü deparları yarışı iki boy farkla kazanmasını sağladı. Yekta mutluydu artık çünkü ilk yarışını zor da olsa birinci olarak bitirmeyi başarmıştı. Yekta, Kara Bomba ve ekibiyle birçok defalar daha yarıştı. Girdiği her yarışta birinci oldu. Artık bu şehir ona dar gelmeye başlamıştı. Dışa açılmalı, adını daha geniş çevrelere duyurmalı ve daha büyük yarışlar kazanmalıydı. Nitekim girdiği bölge birinciliği koşusunu da kazanınca, bir ay sonra yapılacak olan ülke şampiyonluğu yarışına katılmak için antrenmanlarını daha da sıklaştırdı.

Hazırlandığı yarış atı çiftliğinde birçok yarış atı Yekta’ya değişik zamanlarda katıldıkları yarışmaları anlattılar. Yekta, onları büyük bir dikkatle dinledi. Görgüsünü, bilgisini arttırdı. Yekta’ya göre, bilmenin, öğrenmenin sonu yoktu. Her yeni bilgi yeni bir şeyler öğretirdi. Önemli olan öğrendiklerine kendi düşüncelerinden yeni fikirler katarak “ özgün bilgi “ elde edebilmekti. Doğru düşünebilmek ancak kendini çok iyi tanımakla mümkün olabilirdi. Bu da kişisel erdem için gerekli olan “ oto kontrol “ yani kendi kendini kontrol etme yeteneğini sağlardı. Oto kontrol yeteneğinin düzenli olması, mükemmellik sınırlarını zorlardı.

Günler günleri kovaladı. Her geçen gün Yekta’nın gücüne güç katıyordu. Gittikçe daha süratli koşmaya ve mesafeleri daha kısa zamanda aşmaya başlamıştı. Büyük yarışa yedi gün kalmıştı. Öğleden sonra özel olarak hazırlanmış kamyona Yekta’yı bindirdiler. Kamyon, biraz sonra ülkenin en büyük şehrine gitmek üzere yola çıktı. Yolun yarısı geçilmişti ki, kamyon büyük bir gürültüyle yol kenarındaki hendeğe yuvarlandı. Sonra derin bir sessizlik. Yekta’ya şans eseri bir şey olmamıştı. Kapısının açılmasını bekledi. Gelen giden yoktu. Uzun bir süre uğraştıktan sonra kapının kilidini kırmayı başardı. Korkuyla dışarı fırladı. Yola çıktı. Çok uzaklarda tek tük ışıklar görünür gibi oluyordu. Yarışın yapılacağı yer oralarda olmalıydı. Kamyon olmasa da olurdu. Kendi başıma da olsam oraya varabilirim, diye düşündü. Koşmaya başladı. Koştu…Koştu…

Aradan bir saatten fazla zaman geçti. Hava kararmaya,Yekta, şaşırmaya başladı. Ne oluyordu? Neden ortalık hep aydınlık kalmıyordu? Karanlık kadar anlamsız şey var mıydı? Şaşırmakta haklıydı. Gündüzleri açık havada antrenman yapar, hava kararmadan içeriye girerdi. İçerde de ışıklar gece gündüz yanardı. O, şimdiye kadar karanlıkta hiç kalmamıştı. Yekta ay ışığı altında, yavaş bir tempo tutturmuş olarak kilometrelerce koştuktan sonra birden ürperdi. Sol tarafında bir karartı vardı ve kendisini geçmeye çalışıyordu. Hızla başını çevirdi. Bir at !..

Yekta:

“ Kim ola ki? Nereden çıktı birdenbire? Neyse kim olduğu beni ilgilendirmez. Önemli olan beni geçmek üzere olması.İşte buna izin vermem!..Şimdiye kadar kimse bana toz yutturamadı. Tempoyu biraz arttırayım, bakalım ne yapacak? “ diye düşündü. Yekta’nın gölgesini geçmek için verdiği uğraş bütün bir gece boyu devam etti. Sabaha karşı karanlık yerini aydınlığa bırakırken Yekta’nın gölgesi silinip gitti. Bir aralık, kafasını sol tarafına çeviren Yekta onu göremedi. Sağına baktı, yine yok. Arkasına baktı, gerilere daha gerilere baktı. Rakibinin olağanüstü tempoya ayak uyduramayıp yarışı bıraktığını zannetti. Hızını yavaş yavaş azalttı.

Yekta hafif bir tempo ile koşmaya bir saat kadar daha devam etti. Yarışın yapılacağı şehrin işte ilk evleri gözükmeye başlamıştı. Yekta yolda rastladığı bir sütçü beygirine at yarışlarının yapılacağı hipodromun nerede olduğunu sordu. Tarif edildiği üzere yoluna devam etti. Göğsü gururla kabarmış olarak, başı dimdik vaziyette, şehrin ana caddesinden geçerken arabalar durmuştu ve yol kenarındaki insanlar gazetelerde, dergilerde birçok defalar resmini gördükleri, hakkında yazılan yazıları okudukları bu şahane tayı çılgınca alkışlıyorlardı. Hipodromun kapısının açık olmasından yararlanan Yekta, içeriye girdi. Biraz sonra koşu pistine çıkmıştı. Altı gün sonraki ülke birinciliği koşusu burada yapılacaktı. Ağır adımlarla koşu pistinde tur atan Yekta o yarışta birinci olmayı düşünüyordu mutlaka.

Yekta’yı getiren kamyonun devrildiğini haber alan sahibi olay yerine gelmişti. Sürücü ile seyis yaralı olarak hastaneye kaldırıldılar. Yekta’nın sahibi sabah olunca Yekta’yı aramaya koyuldu ve onun hipodroma geldiğini haber alınca oraya gitti. Hipodromun kapısından içeriye giren Yekta’nın sahibi Yekta’yı koşu pistinde ağır adımlarla koşarken görünce “ Yekta… Yekta…”diye bağırarak piste fırladı. Hızla koşarak Yekta’ya yetişti ve onun boynuna sarıldı. Yekta neden sonra durumun farkına vardı. Sahibi onu bu yabancı şehirde aramış ve bulmuştu.

Yekta’nın sahibi Yekta’yı bir arkadaşının yarış atı çiftliğine götürdü. Yorgun durumdaki Yekta o günü ve ertesi günü dinlenerek geçirdi. Daha sonra koşu antrenmanlarına başlayan Yekta üç gün içinde eskisinden daha iyi bir form tuttu. Artık hazırdı ve birincilik için en şanslı kendisini görüyordu.

Yekta yarış günü kasırga gibi esti. Daha ilk metrelerde yaptığı korkunç atakla öne geçti. Çılgın gibi koşuyordu. Türkiye’nin en iyi yarış atları onun sürati karşısında çaresiz kalmışlardı. Açık farkla ve rekor bir dereceyle yarışı birinci olarak bitirdi. Bu birincilik onun pratik ile teoriyi en iyi şekilde birleştirmesiyle oluşmuştu. Sonuç olarak, mükemmele ulaşmış ve geçilmez ünvanına sahip olmuştu.


Türkiye Şampiyonu olan Yekta doğup büyüdüğü yarış atı çiftliğine geri dönünce coşkulu bir şekilde karşılandı. Çiftlikteki yarış atları bahçedeki televizyondan yarışı izlemişler ve Yekta’nın birinciliğine çok sevinmişlerdi. Yekta birkaç ay sonra özel uçakla İngiltere’ye götürüldü. Yakında Avrupa şampiyonası vardı ve Yekta bu yarışta Türkiye’yi temsil edecekti. Yekta sıkı bir antrenman programına alındı. Yaptığı her antrenman onun derecesini giderek geliştirmesine ve daha hızlı koşmasına yol açıyordu. Şampiyonaya birkaç gün kala Yekta’nın Avrupa rekorunu zorlar hale gelmesi sahibini sevindirmişti. Ama Yekta’nın durumuna sevinmeyenler de vardı. Tribünlerde Yekta’yı dişlerini gıcırdatarak seyreden birkaç kişi onun ölüm fermanını imzalıyordu:

“ Yekta, Yekta dedik aldık başımıza belayı. Yarış atı değil sanki fırtına. Yaptığı şu dereceye bak. Son adımını biraz çabuk atsa Avrupa rekoru olacak. “

“ Ne demezsin. Bu sadece bir antrenman koşusu. Yalnız koşuyor, kendisini zorlayan rakibi yok. Esas yarış olsa kesinlikle geçilmez. Şu anda Avrupa’daki en iyi yarış atı Yekta. “

Bir üçüncü kişi ise: “ Bizim at Yekta’yı geçemez. O zaman ha ikinci olmuşsun, ha sonuncu. Yekta yarışa girmese biz birinci oluruz. Bu gece Yekta’ya bir iğne vurursak ölür gider. Birincilik ödülünü alır, harcarız. Hem ülkemizin reklâmı olur. Reklâm işi ülkeye döviz kazandırır. “

“ Tamam, bu gece üçümüz Yekta’nın durduğu yere gireriz. Hepimizin elinde birer zehirli iğne. Yekta birimizden kaçsa ötekine yakalanır. “

Gecenin ilerleyen vakitlerinde Yekta bir iç sıkıntısı yaşıyordu. Huzursuzdu. Huzursuz olması, onun uyumasını engelliyordu. Derinden gelen ayak sesleri duydu. Bu saatlerde bakıcılar ahıra girmezlerdi. Yoksa gelenler yabancı mıydı? Amaçları ne olabilirdi? Yekta yine de aklına kötü şeyler getirmedi. Bekledi. Biraz sonra ellerinde sopalarla, iğnelerle üç kişi karşısına dikilince ürperdi. Korktu. Zalim adamlar aniden harekete geçerek bütün suçu iyi bir yarış atı olmak olan Yekta’ya sopalarla acımadan vurmaya başladılar. Canı yanan Yekta birkaç adım gerileyince arkası duvara dayandı. Adamlar, Yekta’nın üstüne çullanınca sert tepkiyle karşılaştılar. Yekta şaha kalkarak güçlü ön ayaklarını adamlardan birinin kafasına indirdi. Adam, boş çuval gibi yere düştü. Yekta geri dönerek arka ayaklarını savurdu. Darbe hedefini bulmadı ama iki adam niyet bozarak yerde yatan arkadaşlarını sırtlayıp olay yerinden uzaklaştılar.

Yekta daha sonra yerdeki sopaları ve iğneleri bir torbaya koyup çöpe attı. Olanların kimse tarafından bilinmesini istemiyordu. Kötülükler yayılmamalıydı. Dünyada kötülükler iyiliklerden daha çoktu. Kötülük yapmak kolaydı, zor olan iyilikti. Yekta şimdi zoru başarmıştı. Adamlar kaçmıştı. Belki bir daha kimseye kötülük yapmazlardı. Tekme yiyen adam yaşıyor muydu? Bunu bilemezdi. Adam yaşasa bile insanlar Yekta’yı kısa bir süre de olsa gözetim altına alırlardı. Bir, iki gün antrenman yapmamak, Yekta’nın Avrupa şampiyonu olamaması demekti. Bu durum Yekta’yı psikolojik olarak çökertirdi. Geride ondan birincilik bekleyen koskoca bir ülke vardı. Milyonlarca insanın hayali gerçek olmazdı. Yarış atı çiftliğinde arkadaşları vardı. Kendisine fikir bakımından büyük destek olan can arkadaşları. Ülke şampiyonluğu ödülü gibi, Avrupa şampiyonluğu ödülünü de arkadaşlarına verecekti. Güzelim altın kupalar iki tane olacaktı.

Avrupa şampiyonasında Yekta taktik gereği ilk 300 metreyi orta sıralarda geçti. Yavaş yavaş temposunu artıran Yekta 1000 metre geçilirken az bir farkla öndeydi. Son 500 metreye dört at yan yana girdi. Yarışın bitmesine 50 metre kala bir aralık dördüncü duruma düşmesine karşın, hınçla ileri atılarak ciğerlerini parçalarcasına gayret gösterdi ve yarışı kazandı. Yekta, Avrupa Şampiyonu olmuştu. Yekta, ülkesinde coşkulu bir şekilde karşılandı. Gazete, radyo ve televizyon haberlerinde hep Yekta vardı. Avrupa’daki yayın kuruluşları da Yekta’dan bahsediyordu. Aylar sonra Yekta’yı Amerika’da görüyoruz. O. New York’ta yapılacak Dünya Şampiyonası için buraya getirilmişti. Otoriteler tarafından birinci olmasına kesin gözüyle bakılan Yekta, ne yazık ki, Avustralya şampiyonuna geçildi ve ikinci oldu. Ödül töreninde dünya ikincisi Yekta gümüş madalya boynuna takılırken neşeliydi. Kolay değildi, bir yıldır pek çok yarış kazanmış, hep birinci olmuş, hiç geçilmemişti. Dünyanın en hızlı koşan ikinci yarış atı olmak nice yarış atının hayallerinin bile ötesindeydi. Gerçi dünya ikinciliği imkânsız değildi ama çok zordu. Yekta bu çok zoru başarmıştı.

Birkaç gün sonra Yekta’yı sıkıntı basmaya başladı. Geçen günler ona başarısını benimsetiyor, birinci olamamanın verdiği üzüntüyü artırıyordu. Giderek artan üzüntüye dayanamayan Yekta, New York’taki yarış atı çiftliğinden kaçarak Appalaş Dağları’na gitti. Yekta, Appalaş Dağları’nda gezerken ilerdeki çimenlikte otlayan vahşi atlar gördü. Bunlar Mustang atlarıydı. Yekta, onların yanına giderek: “ Merhaba, beni de aranıza alır mısınız? “ diye sordu. Mustangların başkanı olan Gera: “ Olur tabi, gel katıl bize arkadaş “ dedi. Yekta, Mustangların arasına katılıp, onlarla birlikte otlamaya başladı. İyiydi, güzeldi buralar, Mustanglarla kaynaşıverdi. Aradan bir saatten fazla zaman geçmişti. Başkan Gera, on kilometre ilerdeki çamlığa gidileceğini söyleyip, haydi, dedi ve koşmaya başladı. Yekta’nın katılmasıyla sayısı yirmiye ulaşan at sürüsü hızla yol alıyordu. Mustang atlarında en güçlü olan ve en hızlı koşan sürüye başkan olurdu. Orta sıralarda koşsun, sürüye başkan olsun? Böyle şey olmazdı. Sürü başı geçildi mi, başkanlığı kaybederdi. Şimdi Gera farklı şekilde önde koşuyordu. Diğer atlar Gera’ya yetişmek için çaba sarf ediyorlardı.

Yekta ise, hep son sıralarda koştu. Çamlığa varıldığında sadece iki atı geçmişti, yani Yekta 18. olmuştu. Yekta bunu kabullenmek istemedi. O, bir yarış atıydı ve kum veya çim pistte koşmaya alışkındı. Başkan Gera, on kilometre ilerdeki çamlığa gidiyoruz deyip fırlamış, diğer atlar da, onun peşine takılmıştı. En son koşmaya başlayan ise, ne oluyor, ne çamlığı diye düşünmesine bile fırsat kalmayan Yekta’ydı. Gerçi çim üstünde de uzun süre koşmuşlardı ama sonra taşlık bir araziden geçmişler, daha sonra çalılık ve ağaçlık bir yerde koşmak zorunda kalmışlardı. Mustanglar, daha önce defalarca gidip geldikleri bu yolu ezberlemişlerdi. Taşlıkta koşarken nereye basılması gerektiğini, çalılıktan, ağaçlıktan geçerken hangi yolun kestirme olduğunu biliyorlardı. Yekta bu sebeplerden dolayı her kilometrede bir adım gerilese on kilometrede on adım gerileyeceğini düşündü. Zaten Gera ile arasındaki fark işte o kadardı. Yekta, bir daha yarış pistlerine dönmedi. Hep dağlarda Mustanglar arasında kaldı. Geçen zaman genç Yekta’nın gücüne güç kattı ve Gera bir gün Yekta tarafından geçildi. Mustanglara başkan olan Yekta uzun yıllar başkan kaldı.

SON

Yazan: Serdar Yıldırım

 

 

Yukarı Dön
Mountain24 Açılır Kutu Gör
Üye
Üye


Kayıt Tarihi: 16 Nis 2010
Konum: Bursa
Durum: Aktif Değil
Puanlar: 30
Mesaj Seçenekleri Mesaj Seçenekleri   Teşekkürler (0) Teşekkürler(0)   Alıntı Mountain24 Alıntı  Yanıt YazCevapla Mesajın Direkt Linki Gönderim Zamanı: 22 Eyl 2013 Saat 11:34

THE SQUAD GIRAFFE

A very big place was reserved for giraffes in the zoo which was in Gülhane Park. There lived a mother and a father giraffe with their two children. They were walking with a swaying movement all day long and the visitors were watching them. The mother and the father giraffes had been living in that place for a very long time so that they got used to living there and they didn't complain about it, but their children were bored and they always asked their father: ' How long are we going to live here? When are you going to take us to the places that you have told us in the fairy tales?'.

One day one of his children asked him, 'Daddy, how did we come here? Who took us here?'.

Then the father giraffe decided to tell his children the story of their grandfather who lived very far away from there so that they could be able to understand how they ended up in that place.

And he started: 

'All the giraffes are very tall and have long necks but your grandfather was very short when he was born. As the years passed away he become older but he could not get taller and as he got older the desire to be a star in a circus grew more and more in his heart. He did not want to live in that place, and being an ordinary giraffe was not proper for him. So he started to organize shows in the wood where he lived to achieve his goal. All the animals living in that wood were interested in his shows and watched his imitations of different animals happily.

One day hunters came to that wood. They were there to catch some animals and take them to a zoo. While they were watching around with their binoculars on a hill, they saw the squad giraffe making his show. When they saw his admirable acting and excellent show they thought that he was a marvellous juggler so they decided to catch him. After the show they started to follow him secretly. The squad giraffe was not surprised because he knew that to be successful there were some difficulties that he had to struggle with. He thought in details about what he should do to dispose of those hunters in and made a very brilliant plan.

He knew that if he did something without planning it he would have some difficulties and would be caught by the hunters easily. It was impossible to understand what the hunters' intention was and how they were planning to catch him.

The next day the hunters pinched him near a reed bed. While the hunters were moving ahead they were so happy because they were sure of catching him as there was nowhere for him to run away. When they found out that he disappeared, they could not believe their eyes. They realized that the footprints of the squad giraffe disappeared near the reed bed. In fact this was a part of the giraffe's plan. He escaped from there by getting on a trunk of a tree which he had hidden there the day before. The following day he could hear the hunters saying that if he was caught, he was going to be taken to a zoo. After hearing this conversation he became so happy that he appeared jigging up and down on his four feet. Then he howled like a wolf and roared like a lion. The hunters were shocked when they saw him doing such things and behaving like a fool. After that the squad giraffe started doing all the tricks that he knew one after another and finished his show. The hunters liked his show very much so that they applauded him.

When he was taken to the zoo, he started living here where we live now. But he continued making his shows in his new home. In the meantime my mother and he fell in love. After a time I was born. When I was a little giraffe I remember that a lot of people were coming here to see him and to watch his shows. He was making his shows all day long without getting tired. By the way an international circus used to come here on certain dates of each year. Once while the circus was being established here the owner of it started walking around the zoo. When he saw the crowd he what was happening there so he smuggled into the crowd. After watching the squad giraffe making his show he understood that he was very talented and could become a world-famous star so he gave him lots of money to transfer him to his circus. The squad giraffe put this opportunity into good use and after a few rehearsals he appeared on the stage. He was so successful that the number of people who came to the circus increased suddenly.

The circus used to stay for ten days wherever it was established and there used to be only one show during the day. After the small giraffe started working there this changed and four or five shows a day were being made and that year the circus stayed in the zoo for a month.

The next year when the circus came here my father visited us. He was here to see my mother and me and his friends. We were very happy.

We were together for about two hours. He told us that he had been to a lot of countries making shows and attracted attention of everybody. He wanted to become a star in a circus and he did his best for this and finally he achieved his goal. He was so happy. Did you understand how we came here to this place?'
'Yes, daddy we did. We got it very well', the children replied all together and they looked at each other smiling.

There is an undeniable truth that there is nothing which can not be done if you want to do it so much. Nothing or nobody can stop you. You might have some dreams of your own or you would like to be as successful as somebody you admire there is nothing to stop you so you should go for it. The little giraffes followed their grandfather's footsteps and became very successful circus stars. If you look at the sky very carefully at night you can see them blinking you.


 

 

BÜCÜR ZÜRAFA

 
İstanbul Gülhane Parkı’ndaki hayvanat bahçesinde zürafalar için oldukça geniş bir yer ayrılmıştı. Burada anne ve baba zürafa ile iki yavru zürafa kalıyordu. Onlar gün boyu geziyorlar, ziyaretçiler de onları seyrediyordu. Anne ve baba zürafa yıllardır burada bulundukları için durumu kabullenmişler, bu hayata alışmışlardı. Fakat yavru zürafaların canı çok sıkılıyordu. Devamlı olarak babalarına “ Babacığım, bizler burada daha ne kadar zaman kalacağız? Bizleri masallarda anlattığın o güzel yerlere ne zaman götüreceksin? “ diye sitem ediyorlardı. 

Bir gün yavru zürafalardan biri baba zürafaya şöyle bir soru sordu:

“ Babacığım, bizler buralara nasıl geldik, kimler getirdiler? “

Bunun üzerine baba zürafa:

“ Bundan yıllar önce, buralardan çok uzaklarda yaşamış dedeniz bücür zürafayı anlatacağım sizlere “ dedi. “ O zaman anlayacaksınız buralara nasıl geldiğimizi. Zürafalar hep uzun boylu, boyunlu olurlar, fakat dedeniz doğduğunda da küçükmüş. Yıllar geçmiş, yaşı büyümüş, boyu büyümemiş. Yaşının büyümesiyle birlikte onun kalbindeki özlem daha da büyümüş. Çünkü o, bir sirk yıldızı olmak istiyormuş. Yaşadığı çevrede tıkılıp kalmak, dar bir kısır döngü içinde ömür törpülemek ona göre değilmiş. Bücür zürafa bu büyük hedefine ulaşabilmek için yaşadığı ormanda gösteriler düzenlemeye başlamış. Orman hayvanları bücür zürafanın gösterilerini ilgiyle karşılamışlar, onun yaptığı hayvan taklitlerini zevkle seyretmişler. 

Günlerden bir gün ormana avcılar gelmiş. Bu avcılar yakaladıkları hayvanları hayvanat bahçesine götüreceklermiş. Bir tepenin üzerine çıkıp dürbünle çevreyi gözleyen avcılar karşıdaki düzlükte bücür zürafayı gösteri yaparken görmüşler. Bücür zürafanın hayranlık uyandıran hareketlerini, enfes dönüşlerini seyreden avcılar, onun tam bir hokkabaz olduğunda karar kılmışlar. Gösteri bittikten sonra bücür zürafayı yakalamak için iz sürmeye başlamışlar. Bücür zürafa hemen anlamış takip altında olduğunu. Bu durum onu hiç şaşırtmamış. Çünkü zirveye giden yolda önüne bir takım yol ayırımlarının çıkacağını biliyormuş. Olanı biteni en ince ayrıntılarına kadar düşünüp planını yapmış. Eğer plansız, programsız hareket ederse istenmeyen, üzücü olaylar ortaya çıkabilirmiş. Avcıların niyetini kesin olarak bilmek olanaksızmış. 

Sonunda avcılar bücür zürafayı bir bataklığın yakınlarında kıstırmışlar. Sazlıkta yarım daire şeklinde ilerleyen avcılar, bücür zürafayı yakalamayı umdukları yerde yeller estiğini görmüşler. Bücür zürafanın ayak izleri bataklığın kenarında yok oluyormuş. Aslında bu durum planın bir bölümünü oluşturuyormuş. Bücür zürafa avcıların takibinden kurtulmak için daha önceden oraya sakladığı bir ağaç kütüğüne binerek uzaklaşmış. Ertesi gün avcıların konuşmalarını saklandığı yerden dinleyen bücür zürafa yakalandığı takdirde hayvanat bahçesine götürüleceğini öğrenmiş. Dört ayağı üstünde hoplayarak ortaya çıkmış ve avcıların hayret dolu bakışları altında iki perende atmış, daha sonra kurt gibi uluyup aslan gibi kükremiş. Bildiği bütün numaraları birbiri peşi sıra sergilemiş ve alkışlar arasında gösterisini tamamlamış. 

Bücür zürafa hayvanat bahçesine getirilince bu bölüme konmuş. Fakat o burada da boş durmamış, gösterilerine devam etmiş. Bu arada annemle birbirlerine gönül vermişler. Aradan zaman geçmiş, ben doğmuşum. Küçüklüğümü hatırlıyorum da şu demir parmaklıkların arkası bücür zürafayı görmeye gelen insanlarla dolardı. O da gün boyu bıkmadan, usanmadan gösterilerini sürdürürdü.

Yavrularım, bu hayvanat bahçesine yılın belli tarihlerinde uluslar arası bir sirk gelir. Sirk kurulurken sirkin sahibi parkta gezmeye çıkmış. Buradaki kalabalığı görünce ne olduğunu merak edip sokulmuş. Bir süre bücür zürafayı seyrettikten sonra onun dünya çapında bir yetenek olduğuna karar vermiş ve yüksek bir ücret karşılığında sirke transfer etmiş. O, ele geçirdiği bu fırsatı en iyi şekilde değerlendirmesini bildi. Bir iki provadan sonra sahneye çıktı. Görülmemiş bir başarı sapladı. Gittiği her yerde on gün kalan ve geceleri bir gösteri sunan sirk, bücür zürafayı kadrosuna almasıyla birlikte seyirci patlamasına uğradı ve günde dört beş gösteri sunar hale geldi. Sirkin o yıl bir ay kaldığını unutmadan söyleyeyim.

 
Ertesi yıl sirk geldiğinde babam bücür zürafa buraya uğradı. Beni, annemi ve arkadaşlarını görmeye gelmişti. Çok sevindik. Yanımızda iki saat kadar kaldı. Pek çok ülkede gösteriler sunduklarını, gittikleri her yerde yoğun bir ilgiyle karşılaştıklarını anlattı. Sirk yıldızı olmak istemiş, bunun için yıllarını vermiş, sonsuz gayret göstermiş ve sonunda başarmıştı. Mutluydu. Şimdi anladınız mı yavrularım, buralara nasıl geldiğimizi, kimlerin getirdiğini? “ 

Yavru zürafalar sanki ağız birliği etmişlerdi aynı sözü söylemek için: “ Evet anladık babacığım, hem de çok iyi anladık “ dediler ve birbirlerine bakarak kıkır kıkır güldüler.

Ortada reddedilmez bir gerçek vardı. Azmin başaramayacağı hiçbir şey olamazdı. Yeter ki gerçekten istenmeliydi. Tutar koparırdın. İdeal kiminin düşüncesinde bir tutku olarak kendiliğinden ortaya çıkardı. Kimi de başarılı birini örnek alarak onun izinden giderdi. İşte yavru zürafalar bücür zürafanın açtığı yoldan yürüdüler, onun izinden gittiler. Akşamları gökyüzüne dikkatle bakarsanız yıllar sonra birer yıldız olacak iki yavru zürafanın göz kırptıklarını görürsünüz.

 
Serdar Yıldırım

Yukarı Dön
Mountain24 Açılır Kutu Gör
Üye
Üye


Kayıt Tarihi: 16 Nis 2010
Konum: Bursa
Durum: Aktif Değil
Puanlar: 30
Mesaj Seçenekleri Mesaj Seçenekleri   Teşekkürler (0) Teşekkürler(0)   Alıntı Mountain24 Alıntı  Yanıt YazCevapla Mesajın Direkt Linki Gönderim Zamanı: 24 Tem 2014 Saat 15:33

SELANİK CHAMPİON ( of Ataturk's Childhood Memories )    

Mustafa, Şemsi Efendi School way to the 4th grade , physical education teacher in the classroom subscribe contest was running . Will be discarded and the first two laps around the school will be held across the schools would represent a parallel class .

Mustafa was leading in the first round in the middle of the second round running with strong steps toward the finish line , a fledgling that can not fly a bit ahead running after the black, has noticed a big cat .

Mustafa changes direction, sprinted fledgling saved from the claws of the cat . Fondly and walk fledgling completion at the end of the race , but learned of the incident in which the teacher done to recover from the fledgling Mustafa , finished the race first of your friends : "No, I 'm not the first . The winner of the race Mustafa. He faster than me , better than me, our class represents a " first came on to say, were counted by the teacher .

Fifteen days later, the school champion, Mustafa parallel course to parallel the success of the show and it would take a cup of Selanik as Champion.



SELANİK ŞAMPİYONU (Atatürk'ün Çocukluk Anısı)

Mustafa, Şemsi Efendi Okulu 4. sınıfa giderken, beden eğitimi dersinde öğretmeni sınıfa koşu yarışması yaptırdı. Okul etrafında iki tur atılacak ve birinci olan okul çapında yapılacak koşuda sınıfını temsil edecekti. 

İlk turu önde geçen Mustafa ikinci turun ortalarında bitiş çizgisine doğru güçlü adımlarla koşarken, biraz ilerde uçamayan bir yavru kuşun peşinden koşan siyah, kocaman bir kediyi fark etti. 

Mustafa yön değiştirip hızla koşarak yavru kuşu kedinin pençesinden kurtardı. Yavru kuşu severek ve yürüyerek yarışı en sonda tamamlamasına karşın, olayı öğrenen öğretmeninden yavru kuşu kurtardığı için aferin alan Mustafa, yarışı birinci bitiren arkadaşının: “ Hayır, ben birinci değilim. Yarışın birincisi Mustafa’dır. O benden daha hızlı, sınıfımızı benden daha iyi temsil eder “ demesi üzerine öğretmeni tarafından birinci gelmiş sayıldı. 

On beş gün sonra yapılan koşuda okul şampiyonu olan Mustafa, derslerindeki başarıyı koşuda da gösterecek ve Selanik Şampiyonu olarak bir kupa alacaktı.

Yukarı Dön
 Yanıt Yaz Yanıt Yaz
  Konu Paylaş   

Forum Atla Forum İzinleri Açılır Kutu Gör

  | İletişim | Reklam | Gizlilik İlkeleri Copyright 2007-2024 ® NETATÖLYE - Tüm hakları saklıdır. İzinsiz alıntı yapılamaz.