Günler ağır.
Günler ölüm haberleriyle geliyor.
En güzel dünyaları yaktık ellerimizle
ve gözümüzde kaybettik ağlamayı:
bizi bir parça hazin ve dimdik bırakıp gözyaşlarımız gittiler
ve bundan dolayı biz unuttuk bağışlamayı...
Kaç gündür Nazım Hikmet’in yazdığı bu dizeler kafamda dönüp duruyor. Daha kaç genç insan vahşice katledilecek. “Sevgi” yi anlatmaya çalıştıkça, sanki giderek daha da sevgiden uzaklaşıyoruz.
Herkes birbirine yabancılaşıyor. Çok acı ama çocuklarımıza artık, “yabancılarla konuşma, sana yaklaşırlarsa hemen kaç.” diye tembihler olduk. Eee hani ilişki ağı gelişirse sosyal çevresi olacaktı? Tanımadığımız, bizim gibi olmayan-davranmayan, aşina olmadığımız farklı kişilere potansiyel suçlu gözüyle bakar olduk. İçimizde hep bir kuşku, şüphe. Bu duyguyla nasıl yaşarız? Hani biz güvendeydik?
İlginç bir ruh hali, hem içimiz acıyor, çok üzgünüz, tüm anaçlık duygularımız kabardı. Amaa bir o kadar da içimizdeki tüm şiddet duyuları açılmış durumda. Vahşi senaryolar üretiyoruz. “Acı çekerek ölsün, hatta ölmesin o yalvarsın, beni öldürün diye.”
“Dişe diş, kana kan! Şimdi sıra bizde, onlardan da bir can gidecek!” Gencecik bir insanın cenazesinde söylenen sözler bunlar mı olmalı? İçimizde insanlık giderek kayboluyor mu?
Ölümden, öldürmekten, işkenceden, idamdan çok kolay söz eder olduk. Üstelik onaylar olduk yavaş yavaş. Eee bunların kalkması için, değişmesi için yıllarını, emeklerini verenlere yazık değil mi? Başlanılan noktaya geri döndük bir anda…
Ateş düştüğü yeri yakıyor elbette. Allah kimseye böyle acılar yaşatmasın. Hiç birimizi evlatlarımızla sınamasın. Düşüncesi bile insanın tüylerini kaldırıyor. Duyuyorum, dinliyorum. “Allah korusun evladıma olacak, kimseleri dinlemem, kendi ellerimle öldürürüm. Beklemem adaleti falan.” Bu sözleri çocuklarımız da duyuyor. Eee hani bizler örnektik?
Ne güzel demişsin üstat, gerçekten günler ağır, ağır geliyor…
İçimizde kalan sevginin, çocuklar gibi şen olarak büyümesi dileğiyle.
