|
Özlem Hanım Merhaba
6 yıllık evliyim ve 3 yaşında bir oğlum var,eşimle aramızda çok ciddi problemler var,belli bir neden ya da olaya bağlı değilde şiddetli geçimsizlik denen her konuda tartışmalar ve aramızda müthiş bir gerginlik ve evde konuşmuyoruz artık,her geçen gün aramızdaki tatsızlıkların boyutları artmaya başladı,artık bana hakaret etmeye başladı ve ben artık eşimle aynı evde olmaktan büyük rahatsızlık duyuyorum.Ama eşimin boşanmak gibi bir düşüncesi yok,birazda doğu kültüründe yetişmiş olduğu için boşanmak diye bir düşünce kafasında yok ama benim var.Ayrıca eşim 1 haftadır nerdeyse eve sadece yatmaya geliyor ve alt katımızda oturan annesinde devamlı oturuyor.Kayınvalidemle aramda sorun yok ama onlarla sürekli bereber olmak da beni yoruyor,eşim her hafta sonu nereye gitsek kayınvalidemi de yanımıza alır evde canı sıkılmasın diye,her anlamda kendimi kuşatılmış çaresiz hissediyorum...
Beni tek tutan şey oğlumun geleceği,ilerde mutsuz olması ve yaşayacağımız geçim sıkıntısı,ben çalışıyorum ama ne kadar nasıl yeterim oğluma bilmiyorum.Bütün bunların yanında kendimi çok mutsuz ve sinirli hissediyorum,kimseyle konuşmak istemiyorum,sadece oğlumun yanında kendimi iyi hissediyorum,boşandığım zaman kendim için herşeyin daha güzel olacağını ve huzura kavuşacağıma inanıyorum,ama oğlumu düşününce kolum kanadım kırılıyor.Ayrıca boşanırsam oğlumdan haftasonu ayrı kalmak fikri de beni çok üzüyor,dayanamazmışım gibi geliyor,
Sizce oğlumu düşünerek kendi hayatımdan vazgeçmem ne kadar doğru?Kendimi ruh gibi hissediyorum.Lütfen bana bir yol gösterin....
|