babam bana hiç aferin demedi hocam

Babam bana hiç aferin demedi hocam!

Gözlerine baktım çocuğun,ışıl ışıl parlıyor sanki.Yüreği gözlerine yansımış adeta.O yaşlar hiç yakışmıyordu gözlerine.Yüreğinde yanan ateş gözlerinde? Yaşa dönüşüyordu Ne oldu oğlum dedim.Gözkapaklarını sıktı.
Hıçkırmaya başladı Sustum.Kocaman adam ağlar mı?dedirtmemek için dişlerimi sıktım.Sesimin titremesine engel olamadım.Ağla oğlum dedim. Ağla! Gözyaşları yürek yangınına yetişen itfaiyecilerdir. Mardin de çok yorulmuştu benim itfaiyecilerim diyesim geldi. Ama ne demek istediğimi anlamayacaktı. Sadece sustum.Rahatlamasını bekledim.Hıçkırıkları yavaş yavaş azalmaya başladı. Eline bir kağıt mendil verdim. Burnunu sildi. Son birkaç damlayıda silince yangının hafiflediğini anladım.Neyin var oğlum! dedim.Babam dedi yutkundu.Bir şey mi oldu babana diye korkarak sordum.Yok hocam dedi.Dövdü mü baban seni diye sordum.Öyle bir şey değil hocam. Nasıl anlatsam dedi ve sustu.Birkaç dakika boşluğa baktıktan sonra Hani siz ban biraz önce 'ne oldu oğlum dediniz ya Sesi yine titredi.
Babam bana hiç oğlum demiyor. Ya da ben hatırlamıyorum hocam! "Hep eleştiriyor beni. Hiçbir şeyimi beğenmiyor. Babam bana bir defa bile 'aferin oğlum demedi.Daha fazla konuşamadı.Sadece o mu?Bende konuşamadım.
Her şeyin sözlük tarifi var belki. Ama sevgi kavramını nasıl anlatırız ki?
Her şeyin bir alternatifi var mutlaka. Ama sevgi duygusunun yerini neyle nasıl doldurabilirsiniz ki?Mesleğe ilk başladığım yıldı galiba. On dört yaşlarında bir öğrencim sık sık odama gelip Hocam size sarılabilir miyim? diye sorardı. Her seferinde ayağa kalkardım ve onu kucaklardım. Önceleri bunu niye yaptığını anlamamıştım. Mesleğe yeni başladığımdan olsa gerek,
yüreğini ısıtmak için bana sarıldığını bilmiyordum.Ama bu öğrencimin niçin
ağladığını çok iyi biliyordum.
Bu yazıyı kaleme alırken Halil Bey geldi aklıma.Halil Bey 1999 Gölcük depreminde eşini, büyük kızını ve iki kolunu kaybetmişti.Halil Bey şimdi diyor ki; "Allah (c.c.) bize iki kolu çalışmaktan öte sevgiyi göstermek için
vermiş. Bize verilen iki kolun en mühim görevi sevdiklerine sarılmakmış.
Yüreğimizdeki sevgiyi taşımak için kullanılan elleri, ben dövmekte ve hakarette kullandım."Halil Bey'in bende resmi yok.Zihninizde bu sevgi ve ilişkiyi canlandırması açısından paylaşmak istedim.Sonra da adeta haykırıyor Halil Bey ve diyor ki;"Ey iki kolu sağlam insanlar! En sevdikleri hâlâ yanında olanlar! Durmayın sarılın.Benim protez kollarım yüreğimi yavruma taşımıyor.Ne kadar acı bir isyan. Allah hiçbir anneye,hiçbir babaya böyle bir acı yaşatmasın.Evladını kucaklamak istediği halde
kolları olmadığı için evlatlarını bağrına basamayan bir babanın çektiği
sıkıntıyı tarif etmek imkânsızdır.Baktım yerinden kalktı öğrencim. Odadan
çıkacak. Anladım ki derdini anlatarak rahatlamış. O kapıyı varmadan ben
yanına koştum. Parmaklarımı saçlarının arasında gezdirirken kendime
çektim ve sarıldım. Sanki benden ilk hamleyi bekliyormuş gibi oda bana sarıldı.Bağrıma bastım. O küçük kalbinin atışını hissediyordum.Sizin kollarınız var mı?Çocuklarınız da varsa bence hemen kucaklayın onları.
Halil Bey?in isyanını tekrar okuyun?Kendi kollarını değil,evlatlarının
sıcaklığını özlüyor Halil Bey.Yavrunuzun yüreğini ısıtın? Tabi kendi yüreğinizi de?.

Sait ÇAMLICA
Eğitimci - Yazar