evlilik üzerine(can dündar'dan)

EVLİLER OKUYUN.... BEKARLAR DERS ALIN.....

 

       Can Dündar yine üstatlığını konuşturmuş...

 

       Evlilik , inanmadığım halde içerisinde 17seneyi bitirdiğim bir kurum benim

       için.. 17 senede (abartmıyorum) 40 çift arkadaşımın son verdiği kurum ayni

       zamanda da...

       Evliliğimin bu kadar uzun sürmesinin gizi belki de kuruma inanmamaktan

       geçiyor.

       Evliliği toplumun dayattığı şekilde yasamamaktan...

       Nedir bu dayatmalar?

       Erkeğin muhakkak kadından yasça büyük olması , eğitim seviyesinin erkeğin

       lehine yada en azından eşit olması bunların sadece ikisi...

       Olmaz,yürümez diyor toplum...

       Erkek yaşça büyük olmalı ki, kadına 'höt' dediğinde oturmalı kadın...

       Ya da yumuşatıyorlar;

       Efendim kadın erkekten önce çöktüğü için (hani doğum felan) küçük olmalıymış

       yaşı...

       Eğitimde de böyle..

       Kadının çok okumuşu bilmiş olurmuş,evde kalmakmış layıkı ....

       EŞiM BENDEN 2 YAŞ BÜYÜK; ne 'höt' dememe gerek kaldı 17 senede, ne de

       benden önce çöktü...

       Yıllar içinde ben yaşlandıkça o gençleşti,

         -'Ooo Can bey kapmışsınız çıtırı 'esprilerine muhatap dahi oldum.

         EŞiM 3 ÜNiVERSiTE BiTiRDi; ben bi taneyi 9 senede   bitirdim..

         Ne o bana bilmişlik tasladı , ne ben ona ezik baktım...

 

       Kulağa gelen müzik tekse de, onu oluşturan notalar farklıdır der

       Halil Cibran...

 

       Bunu unutmadık biz.

       Ben konuşurken o dinledi,ben dinlerken o konuştu 17 sene.  O öfkeliyken

       ben, ben öfkeliyken o 'haklısın bitanem...'dedik,

       Öfke bitip fırtına durulduğunda 'ama bi de böyle düşün' de dedik fikrimizi

       savunurken.

       Farklı insanlar olarak görmedik birbirimizi, aynı amaç için savaşan

       neferlerdik bu hayatta...

       Asla bilmedik ne kadar para kazandığımızı, ortak cüzdanımızdan gerektiği

       kadar aldık..

       Ne kadar çalarsa çalsın masanın üstünde telefon, kim bu saatte arayan karşı

       cins diye sorgulamadık da ama...

       Sevginin en büyük dostuydu bizim için 'güven'... Ve güvenin ardına

       saklanmış bir 'saygı' vardı daima...

       Ne kavgalar, ne badireler atlattık 17 senede...

       Eee ülkeler neler gördü, biz çekirdek aile mi sütliman yaşayacaktık...

       Bir gün öyle bir girdik ki birbirimize, ben ilk kez odamın

       dışında yattım  bi gece, misafir odasında...

      

       Gece yarısı kapı açıldı eşim;

       -Ne yapıyorsun burda?' diye sordu kapının eşiğinden, 'uyuyorum' dedim buz gibi bi sesle...

       Gitti, gelmesi 1 dakikasını almıştı elinde yastıkla... 'kay yana' dedi

       daracık yatakta. 'ne yapıyorsun?'dediğimde 'benim yerim   senin yanın, sen

       gelmezsen ben gelirim' dedi...

       Anladım ki o gece, en uzun kavgamız yat saatine kadar sürecek...

       Ve bence doğrusu da bu...Özen gösterdik o günden sonra, evin her yerinde

       kavga ettik, yatak odamız hariç..

       Kırsak da zaman zaman kalplerimizi, asla kin tutmadık birbirimize...

       Toplum kurallarıyla oynasaydık bu oyunu belki de 41   inci

       çift olacaktık o listede...

       Ama oyunun kurallarını biz koyduk... Nede olsa bizim

       oyunumuzdu, oynanan...

         Evlilik; hesapsız içine dalınması gereken bi oyun bence...

       Topluma kulaklarını tıkayarak hem de... Ne benim, ne de

       bizim sözlerimizle...

       Sadece gönlünüzden geçtiğince ...Dediği gibi Ataol Behramoğlu'nun ;

 

       '...Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:

         Yaşadın mi büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe, bütün

       Evrene karışırcasına.Çünkü ömür dediğimiz şey,

       hayata sunulmuş bir armağandır.Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana...'

 

       CAN DÜNDAR

 

       Hayat kısa gelen bir battaniye  gibidir.

       Yukarı çekersin ayak parmakların isyan

       eder. Aşağı çekersin omuzların titrer.

       Ama yine de, neşeli insanlar dizlerini karınlarına çeker,

      rahat bir uyku   uyumayı başarır..........