annelik hüznü kesinlikle oluyor bence hemen hemen her kadında.herşeye dertleniyor,çok komik şeylere ağlıyor insan.hatta ben bu çocuğa hazırmıydım acaba bile dedim ben.oysa 2,2.5 yıl çocuk istemiştik.hemen olmamıştı deli gibi bekliyorduk çocuğumuzun olmasını.sütüm yetmiyor, çocuk aç ,kilo almayacak diye ağlıyordum oysa ilk muayenemde bebeğim kilo almıştı.hatta zaman zaman ölecek bu çocuk bakamadığım için dediğimi bilirim.ne günlerdi.bir de haliyle ev kalabalık oluyor.her kafadan bir ses.insanlar iyi niyetle geliyor belki ama.insana herkes herşey batıyor.kırkım çıkana kadar çıldırma noktasına geldim.ama geçecek dedim kendimi sakinleştirdim.çünkü etrafı kırmak da çözüm değil.sabrettim ve geçti.kırkımın bittiği gün üzerimden büyük bi yük kalktı rahatladım.
tavsiyem susun ,bu geçecek deyin,çocuğunuzu emzirmenin onunla vakit geçirmenin tadına varın.ve lohusa gibi lohusa olun yani yan gelin yatın.
