kızım Ocak ayında 2 yaşını bitirecek,bana çok düşkün,bütün gün eleleyiz diyebilirim,babamız iş gereği genelde evde bile olsa,kızımız doğduğunda bu düzende olmadığından onunla çok fazla ilgilenemedi,ailelerimizle yakın oturmuyoruz,hatta oturduğumuz yer mahalle kültürüne biraz uzak herkesin kendi halinde olduğu bir yer,sokağa çıktığınızda insan görmeniz büyük şans,onun için burda dışarıya çıkmak bile istemiyor çıksa bile 5 dakika sonra eve dönmek istiyor.Ayın bir haftası daha kalabalık bir ortam olan annemlerde kalıyoruz orda çok mutlu meleğim,ordad a içeriye girmemek için ağlıyor,evde de genelde mutsuz bir çocuk değil ama,daha monoton diyebilirim,zil çaldığında gülerek kapıya koşuyor,çocuklarla arası bu yalnızlığa rağmen fena değil ama beni 5 dakika bile bırakmıyor,banyomuz yemeğimiz herşeyimiz birlikte,elimi tutarak uyuyor,gündüz bile otururken elimi tutuyor,ve hatta bazen bunaltıyor,babasından en başta görmediği ilgiyi şu an redediyor mesela asla yemeğini onun yedirmesine izin vermiyor yada uyutmasına,kreş için erken mi bilmiyorum doktorumuz 2 yaşından sonra belki haftanın birkaç günü yarım zamanlı düşünebiliriz demişti ama,ben araştırmaya başlamayı düşünüyorum artık ikimiz içinde gerekli sanırım.Artık bensiz birşeyler yapabilsin istiyorum ve tabi yaşıtları ile bir arada olmasını.

Siz ne tavsiye edersiniz,bu yalnızlık ve annecilik daha sonra sorun olur mu,kreşe vermelimiyim?

Şimdiden teşekkürler