Once bir  sonra  en sonunda buyuk ve Mutluluk

Ilk ben baslayayim,

Oglumu ben ST-Martinde yani Caraib adalarindan birinde dogurdum.Kocam bir otelde animasyon sefiydi.Sekizinci ayin sonlarindaydim.Benim hic hasta olmayan kocam iki gun boyunca 40 derece atesle yataklara dustu(herhalde o benden once doguracakti)hastaliginin ikinci gunu saat sabah 6 sulari kalkti ve ben bir ise bakayim dedi ve giyinmeye basladi , bu arada ben tuvalete gittim ve geri gelip yatmamla birlikte pirt diye bir his ve birde heryer gol oldu.Ne oldugumu sasirmis halde bakinirken kocam geldi ve bana NIYE? Yataga yaptin demezmi? Bende dedim o zannettigin sey degil suyum geldi deyince suratini gorecektiniz.Eli ayagi bir birine girdi

devam

oglen oldu sanci yok, karnimin gurultusu obur odadan duyuluyor.Pizzalar lahmacunlar neler gecti o an aklimdan.Neyse dayadilar bana sunu sanciyi saat 14:00  pek acilmamis asagilar.Saat 15:00 ikinci sunu sanci ve ben operaya basladimmmmm.Ay ne kadar guzel sesim varmis benim yaaa:))

Aci olsun, Tatli olsun.Komik olsun, uzgun olsun.

uzun yazacaksanız en iyi yontem word...

E ben yazayım bari…

Ocağın 22’si…

Günlerden pazartesi.

40 haftam dolmuş üzerine 2 gün geçmiş, ama benim yaramaz gelmemekte kararlı görülüyordu. Saatlerce yürüdüm, merdiven çıktım ama işe yaramadı :) Aslında ben hamile hamile de mutluydum… Sadece heyecan vardı içimde.

Sabah erkenden kalktım her sabah olduğu gibi (Şimdi o rahat rahat uyuyabileceğim ama uyumadığım sabahları arıyorum bu arada. Çünkü şimdi uyumak pek mümkün olmuyor) Saat 6:00 da eşimle kahvaltı yaptık. Eşim o gün yeni aldığı takım elbisesini giymişti ve gerçekten çok şık olmuştu. Kapının önünde onu uğurlarken “Ne kadar şık olmuşsun. Tam bir baba gibi. Dur bu kıyafet boşa gitmesin. Bugün seni baba yapayım” dedim. Güldük dakikalarca. Eşim şaka olduğunu düşündü ama ben ciddiydim :)

Sonra doğum için yaklaşık 1 haftadır misafirimiz olan annem ve kayınvalidem uyandı. Onlara da kahvaltı hazırladım. Her şey normaldi. Saat 9:00 da hastanede randevumuz vardı. Haftalık muayene için. Kahvaltı faslı bitince ortalığı topladık. Hatta hızımı alamayıp bir de evi elektrikli süpürgeyle söyle bir süpürdüm. Karnım burnumda ama hiç durmuyordum hiç. Bu arada ufacık bir sancım bile yoktu. Neyse evi pırıl pırıl yapıp iki annemle çıktık dışarı. Bindik bir taksiye. Doooğru hastaneye. Tabi İstanbul’un meşhur sabah trafiği vardı sabah sabah. Ama bana sanki bir anne sakinliği gelmişti. Sakindin… Taksici trafik sıkışık olduğundan alternatif bir yoldan gitmeyi teklif etti. Kabul ettim. Bu arada bu yeni yolu da beynime yazmaya çalışıyordum. Doğum zamanı trafik sıkışırsa buradan gidelim diye :) Neyse sonunda hastaneye geldik. İşlemlerimi yaptırdım ve doktorun yanına çıktım. Daha doğurmaya niyetim olmadığını görünce şaşırdı ve beni NST ye gönderdi. Çıktım hemen. Annelerimi doğumhane kapısına bırakıp içeri girdim. Ebelerden biri yanıma geldi. İlk tepkisi “Ooooo ağrın var senin!” “Yooooo” dedim. “Var var” dedi. “Yok yok” dedim. Neyse fazla uzatmayayım. Benim karın kasılmalarım 80e çıkmış ama ben sızı bile hissetmiyordum. Ağrı eşiğim yüksekmiş. Ebe hemen doktorumu aradı, bilgi verdi. Doktor doğuma hazırlayın demiş. Ne olduğunu anlamadan o doğum elbisesini giymiş ve koluma serum takılmış buldum kendimi. Annelerime de haber verdim tabi. 1-2 saat olaya adapte olmaya çalıştık :) Akşama kadar doğurmayacağımdan emin olduğum için kimseyi başıma toplamadım. Eşime bile haber vermedim erkenden. Öğlen bir ara eşimi aradım ve sabahtan beri doğumhanedeyim. Öğleden sonra işlerini toparla gel dedim. İnanmadı. Çünkü sesim çok sakin geliyormuş. Bir şekilde inandırdım sonunda. O sırada bir iş görüşmesindeymiş. Karşıdaki adam lafı uzattıkça uzatmış ve en sonunda eşim dayanamayıp “Biliyor musun eşim şu an doğum yapmak üzere” demiş :) 1 saat sonra gelebildi.

O gün de doğumhane çok yoğundu. 3 kişi normal doğum için bekliyorduk. Diğer tarafta kürtajlar vs derken ortalık bir hayli kalabalıktı. Özel hastane olmasına rağmen. Neyse saatler birbirini kovaladı. Doğum bir an önce olsun diye sürekli geziyordum. Saat 13:00-14:00 gibi iyice sancılanmaya başladım. Bu arada o kadar susadım ve acıktım ki. Hadi yemeği boşver o kadar susadım ki 1 varil su içebilirdim herhalde. Dudaklarım kupkuru olmuştu artık. Tabi yemek içmek yasaktı… Saatler geçiyordu. Ama nasıl geçiyordu bana sorun. Saat 17:00 de dayanılmaz boyutlara varınca çevremdekilere bağırmaya  başladım. Annem, kayınvalidem biraz fırça yedi benden ama sonra özür diledim tabi :) Saat  17:25 de doğum masasına tam doğurmak üzereyken alındım. 17:33 de doğum yaptım ve her şey o anda bitti… Acılar, sıkıntı… Sonsuz bir mutluluk hissettim. Bebeğim ağlarken ben de gözyaşlarıma hakim olamadım. Hastabakıcı eşime benim doğum yaptığımı haber verince eşim inanamamış. “Ne çabuuuk” demiş. Sen bir de bana sor! Önce bebeğim, sonra ben doğumhaneden çıktık. Eşimin bakışını unutmuyorum :) Ben de savaştan çıkmış gibi görünüyorum fotoğraflarda. Gözler şişmiş, burun kızarmış…

İşte böyleeee… Benim doğum hikayem. Biraz uzun mu oldu ne :)

Şimdi bebeğim yüzüme her güldüğünde o acılardan daha da fazlasına değermiş diyorum…

evet gerçekden güzel anlatmışsın .allah bebeğine sağlık ve huzu rversin

toparlayım yazacam canım :)))

oturttular beni masaya anestezist geldi epidurali yaptı. hastabakıcı diyo ki hadi hanımefendi uzan masaya denerim denerim ııı ııh bacaklar oynamıyo yaa ddim ben yatamıycam herhalde uzattılar beni el birliğiyle doktorum geldi ondan sonrası doktorla bir sohbet... anlamadım nasıl doğurduğumu bir ara doktorun sesi kesildi. Allah Allah dedi niye böyle sapsarı bu baktım elinde buruş buruş bişey hakikaten sapsarı ben esmer baba esmer oğlan sarı... öyle bir ağlamak geldi ki içimden o an sonra diktiler beni çıkardılar kapıda bir baktım annem var kaynanam var eşim yok sordum oda ayarlamaya gitmiş ne bebeği görmüş ne de beni görebildi 

İnşallah buraya 2.doğum hikayemi de yazmak nasip olur,

Bir pazar günüydü annem doğum için İzmirden gelmişti,eşim annem ve ben sabah kahvaltımızı yaptık,eşim o gün çalışıyordu,bizde annemle pazar pazar evde oturmak istemedik ve anneme sinemaya gidelim dedim,araba evdeydi eşim ekiple gitmişti işe,arabaya bindik annemle migrostaki sinemaya gittik,vizyondaki filmlerde yerlilerden 'takva'var o zaman ama onu seyretmek istemedim,daha anneme yönelik bi film olsun dedim t.şoray ve u.yücelin başrollerini oynadığı'hayatımın kadınısın'isimli filme girdik,girerken de bi dolu nevale aldık sanki kıtlıktan çıkmışım gibi

filmin ilk yarısı bitti ama benim belim kopuyor ağrıdan derken alttan alttan sancılar başladımı adet sancısı gibi kramp giriyor,ben sanıyorum ki oturma pozisyonumdan,uzanırsam geçer diyorum kendimce,o yüzden anneme de hiç ses etmiyorum,ben ne bileyim onların doğum sancısı olduğunufilmin 2.yarısında benim ağrılar iyice arttı artık aklıma doğum yapabileceğim ihtimli dank ettibi yandan da düşünüyorum acaba eşimi arasamda o mu alsa bizi götürse diye,aman dedim sonradan giderim ben bindik arabaya,ama o sıra migros çevresi kavşak çalışmaları var ve h.sonu olması sebebiyle de müthiş bir trafiko halde geçtim direksiyon başınaneyse..ev yakın zaten 2-3 km arası ama eve gelmemiz 40-45 dk.yı buldu

eşimle aynı zamanlarda eve geldik,yemekte mantar sote ve pilav var ama benim canım yemek istemiyor ağrıdan,annemin zoruyla 1-2 lokma bişey yedim,uzandım 3lü koltuğa,sancı aralarım 4-5 dk.da bir 1 er dakika falan sürüyor bende yazıyorum bunları bi kağıda gidince sölerim dr.a diye

o gün birde büyük gün FB-GS derbisi var eyvah!!!eşim gs.li ben fb.li bu arada..

annem hop oturup hop kalkıyor doğum valizimi de almış ayağının yanına hadi hadi diyoreşimde öyle geniş ki anne maç bitsin gideriz diyobende çok sıklaşmadığı için duralım bari dedim suyum falan gelmedi çünkü,hastanede de beklicem nasılsa bari evimde bekliyim dedim

neyse maç bitti FB maçı 2-1 aldı

ve hastaneye maçımızı izleyip gittik sonundaartık 1-2 dk.da bir sancım geliyodu saat 21:00 di,acilden girdim beni servise aldıılar baktılar ne kadar açılma var diye yalnızca 1,5 cm miş

bense hemen olur doğururum sanıyorum nerdeeee

sancı odasına aldılar annemle eşimle vedalaştım

yatağın tam karşısında aksi gibi kocaa bi saat saniyeler geçmiyodu artık

ama çok şanslıydım ki benden başka kimse yoktu doğuran

artık sancılarım hiç çıkmıyordu çok zordu beene zaman olcaaaaak diye bağrınıyodum dr.a

4:30 ta suyum geldi nihayet ve 5:10 da doğumhaneye aldılar çok şükür

oğluşum 5:45 te gelebildi ,tosunum 4400 gr doğdu çok uğraştırdı benidoğumhanedense 06:35 te çıktım sezeryan olsam çok daha önce çıkardım heralde dikişlerde açılma olunca 2.kez geçti

sancı odasında,doğumhanede yaşadığım her saniye aklımdadır ve benim için öyle değerli kihepsi gözümün önünde her ne kadar orda sancılanırken bi daha normal doğum yapmıcam desem de,şuanda 2.kez anne olmak için gün bekliyorum zamanım doldu artık,ve yine normal doğum istiyorum inşallah 2.çok daha kolay olacak ve kısa sürecek öyle olacağına inanıyorum

Allah kurtarsın arkadaşım.

İnşallah bebeğini sağlıcakla kucağına alırsın.

epeyidir uğranmamış bu topiğe hamiş arkadaşlar bekliyoruz hikayelerinizi

süper bi gün olmuş çok güzel bir anı kolay bir doğum  hamişlere süper bi moral

sağlıcakla büyüt  meleğini

Bende anlatayım.Doktorumun beni sadece  bir defa nts’ye bağlayıp bebeğimin yavaş hareket ettiği teşhisini koymasıyla beraber sezeryan olmam gerektiğini söyleyince çok üzülmüştüm çünkü ben hamile değilken ,evli bile değilken normal yolla doğum yapmak istiyordum. o an doktoruma karşı antipati oluşmuştu çünkü beni sezeryan olmam konusunda teşvik ediyordu.inanıyordum doktorum sezeryancıydı. Maalesef yapacak başka bir şey yoktu o an için .bende doktorumla beraber sezeryan olma günümü kararlaştırdım 21.ağustos 2008 Perşembe saat 15:00’da sezeryan olacaktım.o güne kadar çok tuhaf duygular yaşadım ama daha çok mutsuzluk.bunun sebebi sezeryan olacak olmamdı.Nihayet o gün geldi çattı.o günün sabahı daha doğrusu o günün bir önceki akşamı hep mutsuz,üzgün üzgün dolaştım durdum evin içinde.benim haricimde herkes çok ama çok mutluydu.bende de mutluluk vardı tabiki bebeğime kavuşma heyecanı vardı ama hayal kırıklığı bunun önüne geçiyordu maalesef.Hastaneye varınca daha bir endişe,heyecan kapladı beni.çünkü hayatımda hiç ameliyat olmamıştım.ve epiduralle her şeyin farkında olacaktım.Bu bekleyiş sırasında telefonlarımda hep çaldı.Çalan telefonlardan biride çok değerli dostum,arkadaşım olan hülyadan geldi.Hülyayla ilk defa o an konuşmuştum.ilk defa sesimizi duymuştuk.o da benim bu tatlı heyecanıma,mutluluğuma ortak olmuştu.Canım Arkadaşım Sevgili dünürüm beni çok mutlu etmişti.Gergin,endişeli,mutlu ,heyecanlı  bir bekleyişten sonra ameliyat saati geldi.Asansore eşimle beraber bindim Ameliyathanenin kapısından eşimle vedalaştım çok duygusal anlardı o an.tabi ben gene senaryolara başlamıştım ya ameliyatta bana bir şey olursa,bebeğime bir şey olursa diye.her neyse ameliyata girdim 6-7 kişilik bir ekip karşıladı beni.ama ben mutsuzdum .ben böyle hayal etmemiştim doğumumu. normal yolla yapacaktım yanımda eşim olacaktı.neyse ekip benim mutsuzluğumu anladı bana teselli edici sözler söylediler ama nafileydi benim için.doktorumda geldi başımı okşadı .yok ben zaten ona gıcık kapmıştım sezeryan olmalısın dediği günden bu yana.baktılar ben mutsuz bir haldeyim müzik açtılar.müzik eşliğinde işleme başladılar.Sevdiğim sanatçı kıraçtan güzel güzel şarkılar dinledim.önüme perde çekilince daha bir heyecan kapladı her yerimi.bir anda gözümden yaşlar akmaya başladı başımda da duran asistan mendille gözyaşımı silip beni teselli ediyordu.Bir süre sonra kendimde değildim kafamı çevirdiğimde iki hemşirenin bebeğimi sarmaladığını bana doğru getirdiklerini gördüm.yüzünü yüzüme sürdüler.tabi ben gene iki göz iki çeşme.Allahım bu nasıl bir duygu,bu karşımdaki varlık nasıl bir güzellik bu benim güzel kızım benim meleğim.Hayatımda yaşadığım en güzel andır kızımı ilk görüşüm ve onu ilk koklayışım.daha sonra yine kendimden geçmişim.uyandığımda dikiş atıldığını hissettim.beni sedyeye taşıdılar.herkese soruyordum bebeğim nasıl diye.tek düşündüğüm bebeğimdi.sana benziyor dediler.çekik gözlü melek.beyaz pamuğum. Aşağıya indirildiğimde eşim beni holde karşıladı.canım eşim beni çok merak etmiş.odaya girdiğimizde ise benim ailem,eşimin ailesi karşıladılar beni.meleğim önce gitmişti odaya.Babam benim için çok değerlidir annemde öyle.ama babam benim büyüdüğümü evlendiğimi zor kabullendi şimdi de anneliğime karşı nasıldı.kabullenmişmiydi.küçük kızı artık büyümüş anne olmuştu.babamı yanıma çağırdım ve birbirimize sarıldık ve ben başladım ağlamaya.baba kızım güzel dimi dedim.neyse çok uzattım başınızı şişirdim bana kalsa daha çok şey yazardım ama….

Bu arada inanılmaz şişmişti yüzüm vücudum.dudaklarım silikon taktırmış gibiydi.sanırım ilaçların etkisiydi.Şimdi sezeryan olduğum için artık o kadar üzülmüyorum kızımın ve benim sağlığım yerinde ya gerisi önemli değil.keşke ameliyathanede de bu duygular içerisinde mutlu mutlu gitseymişim.

Uzun lafın kısası anlatılmaz,yaşanır bir olay.doğum

fatoşşş sende ben gibi olmuşun yaaa  beklet sancı versinler olmadı sezeryan

o anı yaşamak çok isterdim bende ama işte  

valla 2. çok kolay oluyooo 1. bebek 1 saatte oluyorsa 2. bebek 15-20 dak. arası o kadar kolay yaniii canım benim sakın normalden şaşma canım bacııım

allahın izniyle hiç bişey olmaz bacım tabiii yinede sen bilirsin senin seçimin epidurali dr bana tavsiye etmedi kevsercim