Ancak yaşıtları ile oynarken, elinden birşey almaları durumunda tepki vermiyor. Hatta oğlumu ittiklerinde ya da vurduklarında bile biraz geri çekiliyor sonra oynamaya devam ediyor. Çok canı yanarsa ağlıyor ve onlardan kaçıp bana sığınıyor. Oysa biz düştüğünde canı yandığında kendi başına toparlanması için yüreklendirirz. Pış pışlayan bir aile değiliz.Gerçekten desteğe ihtiyacı varsa da destekleriz ama bizsiz birşey yapamaz hale gelmemesi için de dikkatliyiz.  

 

Elinden bir şey almaları çok kolay. Nadiren hırslanıp vermemeye çalışsa da minyon ve yumuşak huylu olduğu için diretmiyor. Oyuncak kavgasında karşı taraf  ağlarsa dayanamayıp gidip cici yapıyor.

 

Bu davranışları bazen hoşuma gitse de ezildiğini ve dışlandğını gördüğümde çok üzülüyorum. Eşim ve ben ilkokul öğretmeniyiz. Ezilen çocukların bunu bir kimlik haline dönüştürdüklerini de göremkteyiz. Bu erken dönemde ne gibi önlemler alabilirz? Teşekkürler.

arkadasimin sorununun aynisini bende oglumda yasiyorum...oglum 26 aylik...inanilmaz sosyal bir cocuk...kendi halinde oynar ....cocuklar arasinda hic sorun cikarmiyor....fakat kendinden hem fiziksel hemde yas olarak kucuk cocuklar tarafindan bile  hirpalaniyor, isiriliyor....sadece durup yuzunde bi aci ifadesi beliriyor...cok cani yandiginda agliyip bana geliyor....onerilerinizi okudum ...bunlari uyguluyordum...fakat son 3 aydir icine kapanik bir cocuk olmaya basladi....buda beni korkutuyor....son bir haftadir geceleri surekli agliyor....birseyler soyluyor...acaba gunduz yasadiklarindan etkileniyormu...kendisine zarar veren cocuklardan uzakmi tutmak gerekiyor yoksa tam tersine gorusturmeye devammi ettirmeliyim....mucadele etmeyi nasil ogreticem ...kafam cok karisik....