Ben kardeşlerime annelerimize emanet ederken, güven sorunu yaşıyorum demek istemedim, sadece çalışan anne kaygısı hep vardır, demek istedim. Hiç bir şey yapmasa da onu seviyor, diye düşünüyorsun.

Biz çalışma kararı alırken, yavrumuzu başkasına emanet edip edemeyeceğimize de karar vermeliyiz önce. Annesi olarak önce biz iyi olacağız.Güçlü duracağız.Ayrılık sıkıntısını çeken yavrumuza, çalışma kararımızın kaygısını da,üzüntüsünü de hissettirmeyeceğiz. Seçim bizim, hayat hepimizin.O halde, onun omuzuna yük koymak yok,bizi anlayana kadar hiç değilse. Ayrı kaldığımız hiçbir saat,gün geri gelmeyecek belki ama,birlikte olduğumuz her anı şölene çevirmek de yine bizim elimizde.

Bundan sonra onu emenat edeceğimiz iyi insanı bulmak kalıyor geriye.

Bakıcımız; merhametli,sabırlı, içinde çocuk sevgisi olan, ilgili, empati kurabilen, sorumluluk sahibi, mümkünse çocuk bakımı deneyimi olan,orta yaşta, kişisel ve ruhsal sorunlarını çocuğumuza yansıtmayacak, temiz ve hijyen kurallarına önem veren, Türkçe’yi iyi kullanabilen biri olmalı.

Takdir edersiniz ki, bu yazdıklarımı tek kişide bulmak güç. Hiç birimiz mükemmel değiliz. Biz anneler de çocuklarımızı yetiştirirken zaman zaman hatalar yapabiliyoruz. Bunlar gayet doğal. Farkında olalım yeter. Başka bir  yazınızda kızınızı azarladığınızı yazmışsınız.Belki bakıcı kaygısından, belki işyeri sorunlarınızı istemeden yansıttığınızdan.  Ben sizi bakıcı konusunda da oldukça kaygılı görüyorum, sizi yoruyor haklı olarak. İstemeden de olsa, kızınıza,eşinize ,bakıcınıza yansıyor belki.

Burada paylaşımlarımızla bunu azaltalım.Bakıcınızın da iyi bir olduğunu yazmışsınız, umarım hep böyle güzel gider,siz de kızınız da çok mutlu olursunuz.