ben 6 aydan beri, almanyada tek basima anneyim. Kizin babasi cabuk kayboldu...bu baska konu.

Benim asil üzüntüm, yalnizlik. Ve benim yüzümden kizim da yalniz büyüyor.

8 yasimda almanyaya geldik....30 sene oldu burda olmam, ama halen yapamiyorum. 

Geri dönmeyi istedim, ama ordada akraba falan kalmadi. Anne baba vefat ettiler...almanyada tek basima kaldim, tek basina türkiyede olmuyor diye burda 38 yasina geldim.

Neyse simdi hergün kizima bakiyorum ve onun alman olmasini istemiyorum, bizim kültürümüzü, sicakligimizi, insanligimizi almanyada tek basima ögretmek imkansiz. Akrabalikdir, sokakta cocuklarla oynamak dir, hele komsuluk görmek, bunlari ona burda yasatmak imkansiz.

Burda herkez cocugunu bir yasinla bakiya veriyorlar, benim anem hep evdeydi, bende öyle bir anne olmak istiyorum...ama simdiden her gün yeniden maf oluyorum, herseyi tekbasima yapmakdan cok yoruldum...birak zorluklari, mutlu anlarimi bile, kizimin gelismesini bile gercekten birisiyle paylasmak istiyorum. Ama arkadaslar sag olsun, onlarda bir yere kadar ilgi göstere bilirler.

Halen türkiyede büyüsün, en azindan 1-2 sene oralari görsün isterdim, ama almanyaya kelepcelenmis his ediyorum kendimi. Burda türkiyeden de arkadaslarim var, onlar da beni tam anlamiyor, burda dogmus büyümüsler ve tabiki burda aileleri, akrabalari var....yani mentaliteyi burdada yasiya biliyorlar.

Ama ben kizimla tek kaldik ve ondan her gün özür diliyorum, ona hak ettiyi bir hayati yasatamiycam diye.

Almanlar zaten beni deli ediyor, düzenliler okay, sosyal yardim, yalniz bir anne olarak avantajlari görüyorum. Ama okadar soguk kanlilar ki, anlatamam. Arkadas dediyim almanlar bile, kizimi kucaga alma isteyini duymuyorlar. Zaten burda herkes tek yasiyor...

Bende bilmiyorum ya...cok üzgünüm ve burda mutlu deyilim