Oğlum birkaç ay evvel bana, "Sen çocuksun, ama babam çocuk değil" dedi. Ben de önce anlayamadım.
"Çocuk doktoru olduğum için halen çocuk olduğumu düşünüyor" sandım. "Hayır" dedi. "Senin annen, baban yaşıyor, bu neden ile sen halen çocuksun. Ama babamın babası ölmüş, o yüzden artık o çocuk değil."
Gerçekten de öyle, artık ne zaman çocuk olmayız hiç düşündünüz mü?
17 Nisan 2012 tarihinde bir doktor arkadaşımız, bir hasta yakını tarafından öldürüldü...
Eşi 4 aylık hamile idi...
Çocuğunun doğduğunu bile göremedi Ersin...
"Ersin gitmesin" diye ağlıyordu eşi cenazede...
Ama Ersin gitti...
Sonra oğlumun söylediği aklıma geldi. İnsanlar anne babaları öldüklerinde artık çocuk olmazlar... Ersin'in bebeğinin çocukluğunu aldılar elinden... Yüreğim sızladı...
Çocuklar anne babalarını kaybedince artık çocuk olmazlar...
Allah kimseye bu acıyı göstermesin... Ama anne babalar çocuklarını kaybedince ne olur? Artık anne ya da baba olmazlar mı? Vücudunuzdaki her hücreye, genlerinize kadar işlemiştir anne ya da baba olmak. İnsan anne olur... Sonrası şöyle; kalbiniz durabilir, nefes almayı bırakabilirsiniz ama anne olmayı bırakamazsınız? Ersin'in anne, babasını düşündüm, yüreğim sızladı...
Doğduğumuz andan itibaren yaşadığımız her olay ile çoğalıyoruz ya da eksiliyoruz.
Okullardan mezun oluyoruz, evleniyoruz, çocuğumuz oluyor ya da ülkemizde yolunda giden bir şeyler bizi mutlu ediyor, içimiz ısınıyor, daha mutlu oluyoruz, parlıyoruz...
Ama yaşadığımız her olumsuzluk bizi biraz eksiltiyor, ışığımız azalıyor...
BEBEKLERDEN KATİLLER YARATMAYALIM!
Ben 2 hafta önce anneannemi kaybettim, son 2 haftayı da yoğun bakımda onunla birlikte geçirdim.
Yoğun bakımda geçirdiğim 2 hafta bir doktor olarak bile beni derinden etkiledi...
Detaylara girmek istemiyorum, ama her gün gazetelerde okuduğunuz korkunç haberleri düşünün...
"Nasıl bir dünyada yaşıyoruz, nasıl bir akıl tutulmasıdır gidiyor?" anlamak mümkün değil…
İnsanların birbirine saygısı ve sevgisi kalmadı mı?
"Bebeklerden katiller yarattık" demişti Rakel Dink, konuşması beni çok etkilemişti...
Dün Ersin arkadaşımızı da 17 yaşında bir çocuk öldürdü... Çocuk, diyorum çünkü 18 yaşına kadar biz çocuk doktorları muayene ediyoruz onları...
Artık "Dur" demek gerekiyor sevgisizliğe... Okullarda, televizyonlarda, gazetelerde
insanlara ulaşabilecek her türlü araç ile hayata saygının ve sevginin öğretilmesi gerekiyor...
Birbirine bağıran, küfür eden yumruklaşan politikacılar, dizilerde kafalara sıkılan kurşunlar, çizgi filmler, bilgisayar oyunları hepsi şiddet dolu. Kadınlara karşı işlenen suçlar yüzde 1400 artmış son 10 yılda... Ve biz bebeklerden katiller yarattık toplum olarak...
Çocuklarımızı da böyle bir çevrede büyütüyoruz. Onları korumak o kadar zor ki... Her sabah öpüp koklayıp okula gönderdiğimizde, arkadaşları ile gezmeye gittiğinde, yüreğimiz pırpır ederek bekliyoruz dönüşlerini...
Her türlü ortamda, artık bu gidişe dur demek gerektiğini haykırmak gerekiyor...
Anne olunca daha iyi anlıyor insan bunun önemini... Hep birlikte düşünelim ne yapabileceğimizi... Sevgili Ataol Behramoğlu'nun tek başınalık şiiri gelir böyle zamanlarda aklıma... Sizinle paylaşmak istiyorum...
Sağlıklı, mutlu günlerde çocuklarımız ile birlikte yaşlanabilmek dileği ile...
Sevgi ve selamlarımla...
TEK BAŞINALIK
Ben tek başına ne yapabilirim
Diye düşündü biri
Ve hiçbir şey yapmamaya karar verdi
Ben tek başına ne yapabilirim
Diye düşündü bir öteki
Ve yalnızlığının kuytuluğuna çekildi
Ben tek başına ne yapabilirim
Diye düşündü bir üçüncü
Ve tek başına düşünmeyi sürdürdü
Ben tek başına ne yapabilirim
Diye düşündü yüz binler
Ve tek başınalıklarını sürdürdüler
Ben tek başına ne yapabilirim
Diye düşündü milyonlar
Milyonlarcaydılar
Ve tek başınaydılar
Bu arada birileri
Onlar adına
Karar vermekteydi
Tek başına olduklarını sananlar
Topluca ortadan kaldırıldılar.
