Her anne bebeğini emzirmek niyetiyle yola
çıkıyor. Hamileyken hayaller kuruluyor, hatta kurslara gidip eğitimler alınıyor, fakat ülkemizde ilk
6 ay bebeğini sadece anne sütüyle besleyen anne oranı yüzde 30’ları geçmiyor. Bu oran her geçen gün
artıyor elbet, fakat emzirme uzun ve zahmetli bir süreç olduğundan, bazen bebekten bazen anneden
kaynaklanan nedenlerle ilk 6 ay içinde bile bebeğe mama verilmek zorunda kalınabiliyor ya da 6 aydan
sonra ek gıdalara geçilince nasıl olsa ek gıdalara başlandı deyip anne sütü ile besleme konusunda
daha rahat davranılabiliyor.
Mutlaka biliyorsunuz, fakat yine de tekrarlayacağım,
bebeklerimizi ilk 6 ay sadece anne sütü ile, ilk 9 ay anne sütü ağırlıklı olmak üzere mümkünse 2 yıl
boyunca emzirelim.
Biricik yavrum şu an 10 yaşında, bu 10 yılın her anı çok özeldi; fakat
bana sorsanız, hissini unutamadığım en önemli süreç yavrumu emzirdiğim 19 aylık süreçtir, derim.
Hala emzirmeyle, anne sütüyle ilgili konuşurken, öyle garip hissediyorum ki, hani derler ya, ağzımın
suları akıyor. Benim de bebeğimi emzirirken zor günlerim çok oldu; emzirmek doğal bir olgu, fakat
her zaman doğallıkla yaşanamayabiliyor. İlk zamanlar memeler isyan ediyor, acıyor, kanıyor, yara
olabiliyor; sonra bebek bazı zamanlar huysuz oluyor, gazı oluyor, hasta oluyor, diş çıkarıyor ve bu
gibi nedenlerle emmek istemeyebiliyor; belli bir aydan sonra ise ilgisi çevreye yöneliyor, öyle ilk
zamanlardaki gibi meme ilgisini çekmiyor…
Fakat, naçizane önerim fiziksel ve ruhsal
sağlığınız ve de kuvvetiniz el verdiğince, bebeğinizi her türlü zorluğa ve aksamaya rağmen emzirin,
emzirmeye ara vermek zorunda kaldığınızda da yeniden emzirmeye başlayın. Bebeklik günleri bir daha
geri gelmiyor, bir insanın temelleri atılırken anne sütü bebeğin her türlü sağlığında başrolü
oynuyor.
Bir de keyfini çıkarın emzirmenin; bebeğinizin kokusuyla, göz göze diz dize
olacağınız zamanlar 0-2 yaş; ve işte o kadar… Sonra ayaklanıp, doğal olarak sosyalleşiyorlar ve siz
her geçen gün bebeğinizin büyümesini izlerken; “Bu benim bebeğim mi” diye soruyorsunuz kendinize…
Ben mesela, hala kızıma bakıp bakıp soruyorum, büyümesi çok hoşuma gidiyor, gurur duyuyorum ama bir
yandan da insan bir garip hissediyor işte… Annelik böyle zaten… Bir garip duygu seli…
