ÜYE OL | ŞİFREMİ UNUTTUM

Merhabalar,
Bu ayki yazımı bir okurumdan gelen telaşlı, endişeli ve meraklı bir mailden sonra yazıyorum. Biz anneler bazen öyle çaresiz şeyler yaşıyoruz ki, içsel olarak... İşte bu anlarda zaten bu yazıların ve bilgilerin anlamı ortaya çıkıyor. O yüzden okurum önderliğinde tüm annelere hitaben yaşadıklarımdan, tecrübelerimden, okuduklarımdan ve öğrendiklerimden ufak bir kesit... Hadi hep beraber yolculuğa…

Konumuz; ufak çocuğu olan ve onlardan bir türlü ayrılamayan, onları bırakamayan anneler. Buradan başlayıp ben sizleri önce o hiç unutamayacağım saflıktaki kokularını ilk duyduğumuz ana, bebeklerimizi ilk kucakladığımız ana götürmek istiyorum. Hep beraber gözlerimizi kapatıp hayal edelim. Hastane odasındayız ve bebeğimiz tüm güzelliği ile kucağımızda. Annelik orada alevleniyor, bir yangın gibi tüm ruhumuza işliyor. Anne içgüdüsü kendi kendine bir söz veriyor: “Seni hiç bırakmayacağım.” Çok haklı bir söz bu. Çok içten, korumacı ve bir o kadar da saf.  O küçücük yavrunun da tek isteği bu zaten: “Annem beni hiç bırakmasın.” Bu duygunun çocukların beyninde nasıl bir güven yarattığını düşünebilir misiniz?

“SENİ HİÇ BIRAKMAYACAĞIM...”
Geçenlerde televizyonda bir programda bir profesör harika şeyler anlattı. Diyor ki: “Çocuklarınıza sarılın. Onlara seni hiç bırakmayacağım, deyip hep bu oyunu oynayın. Onlar kendilerini güvende hissedecekler ve rahatlayacaklar. Onu bırakıp bir yere gitseniz de, “Ah ben kızımı bırakmam, vallahi bırakamam” diye oyunlar yapın. Ama babası yuvaya bıraksın. Önemli değil. Çocuk anneden o güveni alsın ve yaşasın izin verin.”

ONA, “SENİ ANLIYORUM” MESAJI VERİN
Bu oyun faslı bana yabancı geldi .Çünkü benim bildiğim ve hep uygulamaya çalıştığım bağımsız, anneye bağlı olmayan bireyler yetiştirmeye çalışmak önemli, duygusuydu. Şaşırdım. Ama düşündüm uzun uzun. Ardından denemeye karar verdim. Sonra dedi ki “Eğer çocuğun bir yeri acırsa, kesilirse ona abartılı bir şekilde “Ah canım, ah balım” diye seni anlıyorum mesajı verin ve yüzüne, mimiklerine bakın. Çocuğa büyük insanmış, acımazmış, aman sen de ifadesi ile yaklaşmayın. Çocuk kendini daha güvenli ve sevilen hissedecektir.” dedi. Ben bunları uyguladım arkadaşlar. Ve inanamadım! Meğer güveni sevgiyi hissetmek ne kolaymış. Bugüne kadar ayakları yere basan birey olsun diye olgun davranışlar yapmaya dikkat etsem de şimdi yerlerde sürünüyorum, sormayın. Küçük kızım hem yaşı, hem de yapısı icabı biraz nazlıdır zaten. Geçen gün elini çarpmış. Biraz acımış. Beni görmeliydiniz doğrusu... Ne rol kestim, kendim kendime hayret ettim.

KENDİNİZİ SUÇLU VE ENDİŞELİ HİSSETMEYİN
Buradan yola çıkarak diyebilirim ki, hayat koşulları gereği, çalışmamız için veya kendimize vakit ayırabilmek için bebeğimizden ayrılmak zorunda kalabiliriz. Öncelikle bu durumu doğal karşılayalım. Kendimizi suçlu veya endişeli hissetmeyelim. Bu durumu aşağı yukarı her anne yaşıyor. Onu çok sevmemiz ömür boyu yapışık ikizler gibi gezeceğimiz anlamına gelmez. Er ya da geç okula gidecek, onun da kendi hayatı olacak. Bu ayrılma işlemini küçükken yapmazsak ve çocuğumuz erkekse, işte azılı kaynana sendromuna bile kapılabiliriz maazallah! İşin esprisi ama özellikle kırsal kesimin de en çok içinde yaşadığı sorunlarından biri. Anne her şeyi oğluna bağlıyor. Onun da bir hayatı olduğunu ve en önemlisi kendisinin de oğlundan ayrıca bir hayatı olabileceğini düşünemiyor. Hocamızın da söylediği gibi önce ona, onu çok sevdiğimizi ve onu hiç ama hiç bırakmayacağımıza inandıracağız. Sonra o da bizi sevgi ile uğurlayacak .Hem o mutlu olacak, hem de biz.

ÇOCUKLARIMIZDAN NASIL AYRILACAĞIZ?
Peki, gelelim biz nasıl olacak da çocuklarımızdan ayrılacağız? Onları içimiz rahat olarak anneanne, babaanne, bakıcıya ya da yuvaya bırakacağız? Biz anneler doğum sonrası öncelikle değişen hormon seviyesinden, sonra da içgüdüsel olarak delirmeye başlıyoruz. Abartarak anlatıyorum ama içimizdeki korkularımız ve endişelerimiz su yüzüne çıkıyor. Hayaller görüyoruz. Gazetelerde okuduklarımız bizim de başımıza gelir sanıp kendi kendimize kuruyoruz. Sonra da psikolojik sıkıntılar baş gösteriyor. Çıkmaza giriyoruz.

Oysa bu dönemleri hepimiz geçirdik. Ya da daha geçirmemiş ama korkan okurlarım için yazıyorum, “Ben ne yapabilirim de kendimi rahatlatabilirim?” diye düşünün. Öncelikle anne iyi olmalı. Sağlıklı düşünmeli. Ben tavsiyelerde bulunacağım tabi ki ama kendi feneriniz her zaman içinizde. Kendi yolumuzu aydınlatmayı hepimizin öğrenmesi gerek. Çare hep var, yanı başımızda. Yeter ki uzanıp almasını bilelim.

Çok inanıp güvendiğiniz bir aile büyüğü ile konuşabilirsiniz. Kitaplardan, bizim gibi gerçek bilgiye ulaşabileceğiniz internet sitelerinden yararlanabilirsiniz. Meditasyon yapabilir, kendinizi şüphelerinizden kurtarabilirsiniz. Bütün bunların sonunda bebeğinizin büyüdüğüne ve tüm ihtiyaçlarını artık kendinin söyleyip, yapabileceğine gönülden inanın. Siz buna inanırsanız, emin olun ki o da kanatlanıp uçmak isteyecektir.

ANNELİK KENDİNDEN VAZGEÇMEK DEĞİL Kİ...
Biz anneler bu çıldırma dönemi içinde; kendimizi, birey olduğumuzu bazen saçımızı başımızı, bazen her şeyimizi unutup, bırakıp böyle iyi anne oluruz sanıyoruz. İyi annelik ne demek? Bu konuda da sayfalarca yazabilirim. Geçen yazımda da dediğim gibi anne olmak sadece sevmek demek, gerisi hikaye... Çocukların boyları, ebatları küçük diye onları küçümsemeyelim. Onlar da bizim gibi yüce birer ruhlar. Dolayısıyla bizim görevimiz onlara her şeyi vermek değil ki, sadece ve sadece rehber olmak, yollarına “eğer isterlerse” ışık tutmak.

Kendinden vazgeçmek, yaşamamak, her şeyi bir kenara bırakmak değil! Bizler anneliği yanlış anlıyoruz. Ben bunu çok yaptım. Ve şu an size çok net söyleyebilirim ki, eğer bir anne doğumdan sonra kendini, kocasını, kendi hayatını hatta kariyerini unutursa, değil anne olmak insanlıktan çıkabilir. Dolayısıyla bu durum insanı psikolojik bozukluklara kadar götürebilir. Büyük kızım doğduğunda ben zaten çalışmıyordum. Ama daha önceki yazılarımdan da bilirsiniz, hep üretmeye çalışan, hiç yaptıkları ile yetinmeyen bir yapım vardır ve hep çalışmak arzusu ile yanıp tutuşmuşumdur. Ama kızımın doğumu sonrası onu bırakmam imkansızdı sanki. Annem, kayınvalidem herkes “iyi anne” olmanın çocuğunu bırakmamak ve çalışmamak olduğunu söyleyip durdular. Ama ben de öyle inanıyordum. Böylece kariyerimden, yani kendimden vazgeçtim. Sonra, Doğa 3 yaşında zor yuvaya gitti. Alıştırmak zor oldu. O mu benden ayrılamadı, ben mi ondan anlamadım. Belli bir süre sonra ben bunalmaya başladım. Ama şimdi anlıyorum o dönemde neler yaşadığımı. Sakın bu anlattıklarımı yanlış anlamayın. Ben çocuğunuzu hemen bırakın gidin demiyorum. Sizin yaşam şartlarınıza göre, eğer çalışıyorsanız ve hala çalışmaya devam etmek istiyorsanız bebek engel değil. Ama siz kendi isteğinizle evde iseniz o da güzel! Hem de ne güzel! Herkes bu fırsatı yakalayamıyor. Keyfini çıkartarak bebeğinizi büyütün. Kendi şartınız doğrultusunda zamanı gelince ama çocuğunuza doya doya sevgi vererek, ona o güveni yaşatarak, ondan ayrılabilirsiniz. Çocuk da diğer bireyler gibi kendi yaşıtları ile oynayacak, eğlenecek ve sizi özleyecek. Sağlıklı olanı da bu. Akşam olunca da evinizde yine oynayın, yine öpüşün, yine koklaşın.

Dileğim, hepimiz için ama önce biz anneler için: Biz aklı sağlam, yüreği sağlam, kendini seven, kendine inanan bireyler oldukça, inanın çocuklarımız da daha rahat ve güvenle büyüyecekler. Ne dersiniz?..