Baktığınız her şeyi “tam” anlamıyla görebildiğinizi düşünüyor musunuz? Ya da gördüğünüzü düşündüğünüz şey aslında size anlatılmak istenilen mi? Sorular çoğaltılabilir. Anlatmak istediğim, her olayda, durumda, resimde biz görebileceğimizi algılıyoruz.
Yaşadığımız deneyimlerle, zihnimizde oluşan filtreler bize bakabildiğimiz kısmı gösteriyor. Elbette bunları yeniden programlayabiliriz.
Oysa küçük bir çocuğu düşünün, onun bakış açısını, saflığını. En önemlisi sevgiyle ve tertemiz bakan gözlerini.
Çocuklarla yaptığım çalışmalarda onların gözlerinin içine bakıyorum. O saflığı ve zeka fışkıran bakışları görmek için. Bulundukları ortamda oluşturdukları enerji bana büyük mutluluk veriyor.
AĞAÇTAKİ KUŞ
Sizinle beğendiğim bir hikayeyi paylaşmak istiyorum:
Küçük kızın babası en ağır siyasi cezaların verildiği bir hapishanede mahkumdu. Küçük kız, fırsat bulduğu her haftasonu babasını ziyaret için annesiyle birlikte hapisaneye giderdi. Yine bir ziyarete giderken babası için çizdiği resmi yanında götürdü, ancak hapishane kurallarına göre özgürlüğü çağrıştıran her türlü şeyin mahkumlara verilmesi yasaktı. Bu sebeple kağıda çizdiği kuş resmini kabul etmemişler ve oracıkta yırtmışlardı. Çok üzülmüştü küçük kız...
Babası: “Üzülme kızım, yine çizersin, bu sefer çizdiklerine dikkat edersin olur mu?” dedi. Kücük kız diğer ziyaretinde babasına yeni bir resim çizip götürdü. Bu sefer kuş yerine bir ağaç ve üzerine siyah minik benekler çizmişti.
Babası keyifle resme baktı ve sordu:
“Hmmm! Ne güzel bir ağaç bu üzerindeki benekler ne? Zeytin mi? Küçük kız babasına eğilerek, sessizce: "Hşşşt! O benekler ağacın içinde saklanan kuşların gözleri!”
Çocuk saflığını kaybedip, yıllar sonra adına “öz” dediğimiz saflığa ulaşabilmek için emek harcıyoruz. Çocuklar için vakit varken onların görebildiği güzellikleri bozmayalım.
