ÜYE OL | ŞİFREMİ UNUTTUM

16 Mart 2010’da dünyaya gelen bebeğim 4 gün gecikmişti. Doktorum ve eşimle suni sancıyla doğumu başlatma kararı aldık. Kayıdımızı yaptırıp sabah 11 civarlarında odama yerleştik, her şey çok güzeldi. Serum takılmıştı, fakat akşam olmak üzere, ilk serum bitmek üzere ama benim hala sancılarım başlamamıştı. Anneme haber vermemiştim, sadece kuzenimi çağırmıştım şehir dışından, tabii bir de eşim yanımdaydı...

Hemşireler her odama geldiklerinde “Güldüğünüze göre sancılarınız başlamamış. Hastanede serumu bitmek üzere olup sancıları başlamayan ilk sizsiniz” diyorlardı. Korku ve endişelerim başlamıştı. Daha sonra 21:00’de 2. serum takıldı. Serumun yarısında hafiften sancılarım başlamıştı, fakat beni ziyarete gelen komşularım; bunun doğum sancısı olmadığını, eğer öyle olsaydı onları gözümün görmeyeceğini, söylemişlerdi.

Aslında yaşadıklarım biraz korkutucu ama doğruları yazmak istiyorum, sonuçta herkesin bunları yaşayacağı gibi bir durum olduğunu düşünmüyorum. Neyse saat 22:00’yi geçtikten sonra doktorum hemşire hanımla konuşmuş; bebeğin kalp atışlarının yavaşlamasından dolayı gelip sezeryana almayı düşündüğünü ve fikrimi sorduğunu iletti bize, ben kesinlikle normal doğumdan vazgeçmeyeçeğimi en azından 1 saat daha beklememizi rica ettim; kızımın kalp atışları düzelmişti fakat gerçek sancılar başlamamıştı, tabii bunun yanı sıra yapılan tuselerde de açılma söz konusu değildi. En çok canımı yakan ve sıkan tuse işlemleriydi, bu 3 günlük serüvende... Serum yarılanmıştı, bu durumda benim isteğimle serum çıkarıldı ve sabah saatlerine doğru tekrar takılacaktı bu sırada serumdan dolayı saatlerce yemek yemediğim için serum çıkarıldıktan sonra bir şeyler atıştırdım ve odamın içinde yürüyüşlere başladım (açılma olabilme ihtimalinden sebep).

SANCILAR ARTIYORDU!
Artık gece olmuştu eşim ve kuzenim bekliyorduk. Sancılar serumdan sonra kendini benimle tanıştırmaya başlamıştı. Git gide artıyordu. Sabah 4 gibi serum tekrar bağlandı ve sancılar dayanılmaz bir hal almıştı, bunun yanı sıra yarım saatte bir tuseee.. Sabah 6-7 civarı dayanamayacağımı, sezaryen olabileceğimi ya da beni yok etmelerini söylüyordum herkese. Eşime en azından epudiral olmasını söylemeye çalıştım yerlerde sürünürken. Eşim anestezi uzmanı hasteneye geldiğinde hemen odama getireceğini ve epudiral yaptıracağını söylüyordu...

Saat 9’a geliyordu ve hala uzman gelmemişti. Uzman gelmeden önceki tuse kontrolünde suyum da gelmişti! Eşim doktorun geldiğini üstünü değiştirdiğini söylüyordu. Ben ona inanmak istiyordum ama her 10 dakikada bir bunu söylüyordu. Eşim de o hastanede nöbetçi doktorluk yapıyordu. Bir an kendimden geçmiş 2 dakikalık uykuya dalmış gibi olmuştum ki, anestezi doktoru gelmiş. Ben kendimden geçmiştim kaldırdılar ve belimden iğneyi yapmaya çalıştılar. Fakat benim o sırada mide bulantım vardı ve bir sersemlik üstümdeydi. İğneyi yapmalarıyla 2 dakikada bir olan sancılarım sanki yüzde 30 oranında azalmıştı. Aradan geçen 10 dakikadan sonra beni doğumhaneye almışlardı. Eşim de yanımdaydı... Ebelerin, doktorun ve eşimin desteğiyle rahatlamıştım.

10.30’da girdiğim doğumhanede 10.40’da bebeğimi doğurdum, tabii bu sıradaki doğru ıkınmalarım ve bir ebenin karnıma çıkması bu sürenin kısalmasına etkili oldu. Başımı kaldırdığımda vücudu mor renkli küçük insani gördüm. “Yaşıyor mu?” diye sordum ve çok sağlıklı olduğunu, sarışın bir kız olduğunu söylediler. Derin bir nefes aldım o mutlulukla, yapılan epizyotomi sonucunda dikişlerim atılıyor ama ben kendimi bir kuş kadar hafif ve rahat huzurlu hissediyordum.

Artık meleğim dünyaya gelmiş ve sağlıklıydı. Çekilen tüm sıkıntıların yerini mutluluk almıştı. 11.20 gibi tekrar odama geldim. Daha sonra annem ve babam bebeğimi görmeye gelmişlerdi. Onların gözyaşları beni çok duygulandırmıştı. Hastanede bir gün daha kaldıktan sonra evimize 3 kişi olarak döndük.

Şimdi Sema Hastanesi ekibine, kuzenime ve eşime çok teşekkür ediyorum tekrar bu site aracılığıyla...

Nil Serra