Eslem'im, her şeyim, canım kızım, mucizem... Aklıma bile gelmezdi bana ait bir bebeğimin olacağı. Peş peşe gelen düşükler, sonra uzun ve yorucu tedavi süreci...
Ben 11 senelik evliyim. İlk 1 sene hiç aklımda yoktu evlat sahibi olmak ama yavaş yavaş düşünmeye başladım...
Sözlerin yetersiz kaldığı, gözyaşlarımın sel olup aktığı bu günü, yaşam tarihim kazısın en derin köşesine.
8 yılda kuzuma kavuşabilmek için hayata verdiğim olağanüstü çabanın sonunda bu yarışın galibi biz olmuştuk.
Ben hayatta gerçekten istediğim her şeyi elde ettim. İnanç, en önemli şey bu hayatta. Eşimin hakkını da yememeliyim tabii. Zorlu bir süreçte hep yanımdaydı.
7 Ocak 2011 tarihinde aramıza katılacağını öğrendik. Baban ve ben oldukça şaşkındık. Önce söylenen şeyin ne olduğunu anlamaya çalıştık.
20 yaşında anne olacağımı öğrendim. İlk 4 ay her şey mükemmeldi. 4. ayın içinde akşamüzeri aniden sancılandım ve hastaneye gittim.
Tam tamına 10 yıl bekledim kuzumun dünyaya gelmesini. Ne uzun ve zorlu yıllardı... 10 yılın ardından mikroenjeksiyon yöntemiyle hamile kaldım.
1-2 sene çocuk yapmamayı planlamıştık ama evlendikten sonra içimde sebebini bilmediğim bir heyecan oluştu ve eşime “Çocuk sahibi olalım mı?” diye sordum. Eşim “Sen hazırsan, ben zaten hazırım” dedi.
Evleneli 7 ay olmuştu. Henüz bebek düşünmüyorduk. 2 sene sonrası içindi planlarımız. Tamamen sürpriz olmuştu bebeğimin gelişi; bana, babasına ve diğer aile fertlerine...
Evet, her şey hazırdı ama o hazırlıkların sahibi yoktu hala kollarımızda. Sık sık odasını ziyaret eder, dolabındaki eşyaları seyreder, hayaller kurardım, bir gün bu hayallerin gerçeğe dönüşeceğini umarak...
23 haftalık hamileyim. Oğlum dışarı çıkmak için sabırsızlanıyor. Hareketleri çok net. Babası hareketlerini hissettiğinde oğlunun canı yanıyor zannediyor...
Merhabalar. Benim de bir hikayem var ve sizinle paylaşmak istedim. Bundan 3 ay önce gebe kalmıştım ama boş gebelikti. Kendimi çok iyi hazırlamıştım anne olmaya ama olmadı.
12 Ağustos 2009'da hayatımız bir daha asla eskisi gibi olmayacak şekilde değişti, çünkü kızımızın aramıza katılacağı haberini aldık o gün.
Evlendikten sonra eşimin ailesi ve benim ailem torun istekleriyle sürekli bizi sıkıştırıyorlardı. Biz ise daha hazır olmadığımızı söylüyorduk.
Merhabalar, ben 23 yaşında üniversiteden yeni mezun olup evlenmiş bir bayanım. Evlenmeden önce tek düşündüğüm ilk olarak mesleğime başlayıp...
Herkese merhaba,
Canım kocam evin içinde şarkılar söyleyip oynuyordu: “Bebiş gelecek, bebiş
gelecek” diye... Ama ben hamile değildim ki, nereden de uyduruyordu bunu? Ama öyle neşeliydi ki halleri...
Henüz 10 haftalık benim bebeğim. Aramıza katılacağı günü sabırsızlıkla bekliyoruz.
Merhaba... Eşim ve ben ilkokul arkadaşıydık. Uzun yıllar sonra yeniden karşılaştık ve evlenmeye karar verdik. 18 aydır evliyiz. Evliliğimizin ilk gününden beri bir bebek istedik.
29 Temmuz 2009’da aldığımız o müthiş haber ile adeta hayatımız değişti. Anne olacağım. Artık aile olacağız. Günler heyecanla birbirini kovalarken bebeğimiz de içimde gün be gün büyüyor. Şu an 27 haftalık hamileyim.
Merhaba, 27 Ekim günü benim hayatımın yeni bir baslangıcı. O tarih itibariyle hayatımda birçok şey değişti. Hayata bakış açım, bağlılığım, duygularım, düşüncelerim ve birçok şey...
Şu anda tam 35 haftalık hamileyim.32 haftada ani bir rahatsiızlanmam sonucu başka bir doktora gittim. Kendi doktorum bana sürekli oğlun olacak diyordu. Biz de odamızı, eşyalarımızı hep ona göre aldık.
Ben Elif isminde bir kız çocuğu annesiyim. Kızım 8 yaşına girecek. Yaklaşık 5 yıldır hamile kalamıyordum.
Eşimle evleneli 2 yılı geride bırakmıştık. Annemin baskıları “Eee hadi artık ne bekliyorsun?
İkinci canım olacak bir hafta sonra. İnşallah, ikinci oğlum geliyor, canım geliyor. Çok heyecanlıyım. İlkini hiç anlamadım, çünkü çok küçüktüm; daha 16 yaşımdaydım.
Oğlum olacağını öğrendim ve ilk hareketini hissettim... Sanki birden içimde bir şey beni çimdikledi. Doktora söylediğimde; “Daha hissetmezsin” dedi.
Artık biliyorum ki yolun sonundayız. Az kaldı; belki saatler, belki de birkaç gün... Korkmuyor da değilim. İlk bebek olması nedeniyle tüm ailede olduğu kadar çevremizde de heyecanlı bekleyiş var.
Evet babanla ben büyük aşkın meyvesini sabırla bekliyoruz... Ben şu anda bebeğime 3 aylık hamileyim. Henüz cinsiyetini öğrenmedim. ...
4 ay sonra inşallah bebeğimize kavuşacağız. Şuna eminim ki, bir bebeğe hazır olmak diye bir şey yok.
Güzel bir serüven yaşadığım; uzun yorucu bir bekleyiş... Zaman zaman sıkıntı, zaman zaman keyifli bir macera. Evet belki de hayatım boyunca yaşadığım maceraların en büyüğü.
Hamileydim ve çok heyecanlıydım... Her gece rüyalarımdaydı ve 27 Haziran 2000’de doğdu.
Kizima 4 aylık hamileyken, eşimle hayatımızın ilk kırılma noktasını yaşıyorduk. İflas etmiş, her şeyimizi bir bir kaybeder haldeydik.
İnşallah ben de bebeğimi kucağıma alabilirim. Sanki hiç doğmayacakmış gibi geliyor bana çoğu zaman.Ona bir şey olmasından çok korkuyorum. Canım bebeğim, dünyamıza, evimize saglıkla gel.
Biz kadınlar ne zaman bir bebek sohbeti yapsak, anne olanlar diğerlerine hep, bebeğin ne kadar güzel bir zevk ve mutluluk olduğunu, en kısa zamanda onların da yapmaları gerektiğini anlatırlar.
Bir öğleden sonra dayanamadım. Arkadaşlarım 10-15 gün geçsin dediler amaaaaa doğruca eczaneye gidip test aldım. İş yerime geldim ve yaptım.
Hayatın tam olarak anlamını içinde bir meleğin kıpırtılarını hissettiğinde fark edebiliyormuş insan...
Defalarca baktıktan sonra emin olabildiğim o çift çizgiyi gördüm. Şaşkınlık, sevinç ve daha bir çok duygu birbirine girmiş olarak yerime döndüm...
Tabi ki bir anne adayı olarak büyük üzüntü yaşadım ama eşim bana destek oldu ve hep moral verdi. Anti depresan kullandığım dönemler oldu ama kocam umudunu hiç kaybetmedi.
Hiç bebeğim olmayacak mıydı? Sonuçları olumsuz da olsa her ay içimde yeşerttiğim umutlarım ne olacaktı? Ya “Belki içimdesindir artık bebeğim” diye konuşmalarım? Ya duyduğum bebek kokuları? Ya rüyalarımdaki meleğim?
Benim Alvin adında bir kızım var. Üçüncü hamileliğimde kızıma kavuştum. Çok zor dönemler atlattım. 37 haftalık dünyaya geldi, ilaçlarla bu kadar tutabildik açıkçası.
Heyecanlı bir bekleyiş sonunda oğlum aramızdaydı. O da bu kirli dünyaya gözlerini açmıştı. Ama tedirgindi sanki, bende çok farklı sayılmazdım. Hayatım tamamen değişmişti ve ne yapacağımı bilmiyordum şaşkındım.
20 yaşındaki büyük oğlum Cihan’a; anneoluncaanladim.com’a yazacağım dediğimde, alaycı bir gülüşle; “Anne biraz geç anlamadın mı?” diye gırgır geçti.
Eşimle, 2003 yılında 6 yıllık bir bekleme süresi sonrası büyük bir aşkla evlendik. Ve bu aşk bir derece azalmadan devam ediyor, benim görüşüm bu tabii, ya da hislerim mi demeliyim...
2001 yazı, kız arkadaşım Selin’le birlikte kızkıza Eski Foça’da tatildeyiz. İlk sabah, aldık gazetelerimizi, deniz kenarında kahvaltı yapacağız.
|
|
Copyright 2007-2024 ® NETATÖLYE - Tüm hakları saklıdır. İzinsiz alıntı yapılamaz.