YOKSA, SEN DE BU JENERASYONDAN MISIN?

Annelerimizin ve bizim büyüdüğümüz yıllar ve şartları... Ne kadar da farklıydı şimdi bizim çocuklarımızın büyüdüğü yıllardan ve şartlardan... Yoksa, siz de 50, 60, 70 veya 80’li yıllarda mı büyüdünüz? Nasıl oldu da hayatta kalmayı başardınız?

- Arabaların emniyet kemeri, kafalıkları ve kesinlikle hava yastıkları yoktu.

- Arka koltuk tehlikeli değil de eğlenceliydi.

- Bebek yatakları ve oyuncaklar renkliydi. Ya da en azından kurşunlu, muhtelif zehirli maddeler ile boyanmıştı.

- Prizlerin, araba kapılarının, ilaç şişelerin ve kimyasal ev temizleyicilerinin üzerinde çocuk kilitleri yoktu.

- Kasksız bisiklete biniliyordu.

- Steril su şişelerinden değil de bahçe hortumundan ya da muhtelif başka kaynaklardan su içliyordu.

- Oyun oynamaya çıkmanın tek şartı hava kararmadan önce eve dönmekti.

- Cep telefonu yoktu... Ve hiçkimse nerelerde gezdiğimizi bilmiyordu. Okul öğlen bitiyordu... Ve öğlen yemeği için evimize geliyorduk...

- Bir sürü yaramız, kırılmış kemiğimiz ve kırılmış dişimiz vardı, fakat hiçbir zaman birileri bu yüzden mahkemeye verilmiyordu. Kendimizden başka kimse sorumlu değildi...

- Bolca tatlılar ve tereyağlı ekmekler yiyorduk, ve gerçek şekerli içecekler içiyorduk ve hiç kilo sorunumuz olmazdı. Çünkü hep dışarıda aktif olarak oynardık. Dört çocuk bir limonatayı paylaşabiliyorduk. Aynı bardaktan içebiliyorduk ve kimse bu yüzden ölmüyordu.

- Playstation, Nintendo 64, X boxes, video oyunlarımız, 99 kablolu kanalımız, Dolby surround, cep telefonumuz, bilgisayarımız, chat odalarımız yoktu. Onun yerine ARKADAŞLARIMIZ vardı!

- Yürüyerek veya bisiklet ile uzakta oturan arkadaşlarımızı ziyaret edebiliyorduk, kapılarını çalıp hatta çalmayarak içeri girip, onları oyun oynamaya çağırabiliyorduk.

- Evet dışarıda, o acımasız korkunç dünyada; korumamız olmadan, nasıl mümkün oluyordu bunlar?!.

- Tek kale üzerine maç yapardık ve birisi takıma alınmadığında psikolojik travma oluşmuyordu ya da dünyanın sonu gelmiyordu.

- Bazı öğrenciler diğer öğrenciler gibi başarılı değildi ve sınıfta kalabiliyordu. Fakat bu yüzden kimse psikoloğa ya da pedagoğa gönderilmiyordu. Kimsede dislexia,
konsantrasyon sorunu veya hiperaktivite yoktu, basitçe o okul yılını tekrarlıyordu.

- Özgürlüğümüz, üzüntülerimiz, başarılarımız, görevlerimiz vardı... Ve bunlar ile yaşamayı öğreniyorduk.

Soru: Nasıl oldu da bütün bunlara rağmen hayatta kalmayı başardık? Ve daha da önemlisi kendi kişiliğimizi bu şartlar altında nasıl oldu da geliştirebildik?

Yoksa, sen de bu jenerasyondan mısın?!.